Przemówienie w katedrze św. Dionizego w Atenach

Cieszę się z obecności w katedrze św. Dionizego biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnic oraz wiernych świeckich. Jak przypomniał Sobór Watykański II, takie zgromadzenia mają szczególne znaczenie, ponieważ «wszyscy powinni bardzo cenić życie liturgiczne diecezji, skupione wokół biskupa, zwłaszcza w kościele katedralnym. Powinni być przekonani, że Kościół ujawnia się przede wszystkim w pełnym i czynnym uczestnictwie całego świętego Ludu Bożego w tych samych obchodach» (Sacrosanctum Concilium, 41), którym przewodniczy biskup w otoczeniu swoich kapłanów, tworzących wokól niego «cenną koronę duchową» (św. Ignacy Antiocheński, List do Magnezjan, 13, 1).

Ta katedra oddana została pod opiekę św. Dionizego. Był on jednym z pierwszych Greków, którzy nawrócili się, gdy usłyszeli Pawła mówiącego o zmartwychwstaniu. Obyście i wy wszyscy przyjęli tę tajemnicę zbawienia, aby nią żyć i być jej świadkami wobec waszych braci, w duchu wzajemnej akceptacji, solidarności i chrześcijańskiej miłości! Tradycja uważa też Dionizego za człowieka wielkiej duchowości. Pamiętajcie zawsze, że więź zażyłości z Chrystusem umacnia wiarę i napełnia misyjną odwagą! Nie lękajcie się przekazywać młodym Dobrej Nowiny Chrystusa, aby mogli budować swoje życie osobiste i aktywnie działać w Kościele i w świecie. Wasze wspólnoty potrzebują zwłaszcza, aby młodzi ludzie wchodzili na drogę radykalnego naśladowania Chrystusa przez kapłaństwo i życie konsekrowane. Bądźcie więc promotorami powołań!

Niech Pan prowadzi was w drodze! Niech Maryja Panna, Matka Boga i Matka Kościoła, będzie dla was wzorem chrześcijańskiego życia, które cechuje pokorne posłuszeństwo Bożym wezwaniom i gorliwa służba bliźnim! Wam wszystkim, waszym rodzinom i waszym wspólnotom udzielam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.