Przemówienie powitalne na lotnisku w Tel-Awiwie

W roku wyznaczającym dwutysiąclecie narodzin Jezusa Chrystusa osobiście bardzo pragnąłem przybyć tutaj i modlić się w najważniejszych miejscach, które od czasów starożytnych były świadkami interwencji Boga i Jego wielkich dzieł. «Ty jesteś Bogiem działającym cuda, objawiłeś ludom swą potęgę» (Ps 77 [76], 15).

Panie prezydencie, dziękuję panu za serdeczne powitanie i w pańskiej osobie witam wszystkich mieszkańców państwa Izrael.

2. Moja wizyta jest jednocześnie osobistą pielgrzymką i duchową podróżą Biskupa Rzymu do źródeł naszej wiary w «Boga Abrahama, Boga Izaaka i Boga Jakuba» (por. Wj 3, 15). Jest częścią dłuższej pielgrzymki modlitewnej i dziękczynnej, której szlak zawiódł mnie najpierw na Synaj, Górę Przymierza, gdzie dokonało się przełomowe objawienie, które ukształtowało całą późniejszą historię zbawienia. Teraz będę miał przywilej odwiedzić kilka miejsc najściślej związanych z życiem, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa. Na każdym kroku bardzo żywo odczuwam obecność Boga, który przeszedł tędy przed nami i prowadzi nas, który chce, abyśmy oddawali Mu cześć w duchu i prawdzie, byśmy dostrzegali różnice między nami, ale zarazem uznawali, że każdy człowiek jest obrazem i podobieństwem jedynego Stwórcy nieba i ziemi.

3. Panie prezydencie, jest pan znany jako człowiek pokoju i twórca pokoju. Wszyscy wiemy, jak pilnie potrzebne są pokój i sprawiedliwość nie tylko Izraelowi, ale całemu regionowi. Wiele zmieniło się w relacjach między Stolicą Apostolską a państwem Izrael od czasu, gdy mój poprzednik papież Paweł VI przybył tutaj w 1964 r. Ustanowienie stosunków dyplomatycznych między nami w 1994 r. uwieńczyło wysiłki zmierzające do otwarcia nowej ery dialogu na tematy interesujące obie strony, dotyczące wolności religijnej, relacji między Kościołem a państwem, a w ogólniejszym sensie — między chrześcijanami a żydami. Na innej płaszczyźnie światowa opinia publiczna śledzi z uwagą proces pokojowy, który skłania wszystkie narody waszego regionu do udziału w niełatwym poszukiwaniu trwałego pokoju i sprawiedliwości dla wszystkich. W nowym klimacie wzajemnej otwartości chrześcijanie i żydzi muszą wspólnie podejmować odważne próby usuwania wszelkich przesądów. Musimy zawsze i wszędzie starać się ukazywać prawdziwe oblicze żydów i judaizmu, podobnie jak chrześcijan i chrześcijaństwa, i to na wszystkich płaszczyznach wzajemnych odniesień, nauczania i dialogu (por. przemówienie w rzymskiej synagodze, 13 kwietnia 1986 r., n. 5; «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 4/1986, s. 25).

4. Moja podróż jest zatem pielgrzymką do źródeł naszej historii religijnej, podjętą w duchu pokornej wdzięczności i nadziei. Jest hołdem złożonym trzem tradycjom religijnym, współistniejącym w tym kraju. Od dawna pragnąłem się spotkać z wiernymi wspólnot katolickich, tworzących bardzo zróżnicowaną społeczność, oraz z członkami różnych Kościołów i Wspólnot chrześcijańskich żyjących w Ziemi Świętej. Modlę się o to, aby moja wizyta stała się bodźcem do postępu w dialogu międzyreligijnym, który skłoni żydów, chrześcijan i muzułmanów do poszukiwania w swoich przekonaniach, ale także w powszechnym braterstwie jednoczącym wszystkich członków ludzkiej rodziny, motywacji i siły do wytrwania w pracy na rzecz pokoju i sprawiedliwości, których narody Ziemi Świętej jeszcze nie zaznają, a których tak żarliwie pragną. Psalmista przypomina nam, że pokój jest darem Bożym: «Chciałbym słuchać tego, co mówi Pan Bóg: oto ogłasza pokój ludowi swemu i świętym swoim, i tym, którzy zwracają ku Niemu swoje serca» (por. Ps 85 [84], 9). Niech pokój będzie darem Boga dla ziemi, którą On wybrał sobie na własność! Shalom!