Przemówienie podczas spotkania z kardynałami, biskupami i pracownikami Kurii Rzymskiej

2. Dzisiejsze spotkanie Następcy Piotra ze współpracownikami z Kurii Rzymskiej odbywa się już w tym bożonarodzeniowym klimacie. Czcigodni i drodzy bracia, dziękuję wam za obecność i życzliwość, jaką mnie otaczacie. Z upływem lat człowiek coraz bardziej odczuwa potrzebę pomocy Boga i ludzi. Dziękuję wam za to, że tak zgodnie współpracujecie ze mną w służbie Kościoła powszechnego, wypełniając powierzone każdemu z was zadania.

W sposób szczególny dziękuję kardynałowi dziekanowi za gorące życzenia bożonarodzeniowe i noworoczne, które mi złożył w waszym imieniu. Z serca odwzajemniam je każdemu z was, prosząc o przekazanie moich życzeń waszym bliskim.

3. Boże Dziecię, które będziemy adorować w szopce, jest Emmanuelem, Bogiem z nami, prawdziwie obecnym w Sakramencie Ołtarza. Przedziwna wymiana — admirabile commercium — która się urzeczywistnia w Betlejem między Bogiem i ludzkością, odnawia się nieustannie w sakramencie Eucharystii, który właśnie z tego powodu jest źródłem życia i świętości Kościoła.

Słowa nie potrafią wyrazić tego, co czujemy w obliczu tak wielkiego daru i tajemnicy! Adoro Te devote, będziemy mówić w dzień Bożego Narodzenia, dostrzegając już w mroku betlejemskiej groty zapowiedź dramatu krzyża i pełnego światła tryumfu Paschy Chrystusa.

4. Od Syna Bożego, który stał się człowiekiem, Lumen gentium, Kościół otrzymał wzniosłą misję, zgodnie z którą ma być «znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego» (Lumen gentium, 1). Drodzy bracia, musimy sobie coraz lepiej uświadamiać, że zjednoczenie z Bogiem i jedność wszystkich ludzi, poczynając od wierzących, jest naszym priorytetowym zadaniem.

Ut unum sint! Czyż nie tak modlił się gorąco Chrystus do Ojca w przeddzień swej odkupieńczej męki? Przywrócenie pełnej jedności chrześcijan jest zadaniem pilnym. Jednym z celów Roku Eucharystii jest pogłębienie tego pragnienia jedności i ukazanie, że jej jedynym i niewyczerpanym źródłem jest sam Chrystus. Musimy dalej iść bez wahania drogą jedności, którą Sobór Watykański II w sposób opatrznościowy tak stanowczo wskazał. 40 lat temu, 21 listopada 1964 r., zostały promulgowane Konstytucja o Kościele Lumen gentium oraz dekrety: o katolickich Kościołach Wschodnich Orientalium Ecclesiarum oraz o ekumenizmie Unitatis redintegratio.

5. Dziękujmy Bogu za to, że działalność ekumeniczna na różnych poziomach coraz bardziej się rozwija dzięki stałym kontaktom, spotkaniom i inicjatywom podejmowanym wraz z naszymi braćmi z różnych Kościołów i Wspólnot kościelnych prawosławnych i protestanckich. Szczególne znaczenie mają w związku z tym również wizyty, które w tym roku złożyli mi wybitni przedstawiciele owych Kościołów i Wspólnot.

Wspominam między innymi odwiedziny delegacji ekumenicznej z Finlandii, a zwłaszcza wizyty Ekumenicznego Patriarchy Bartłomieja I: w czerwcu, z okazji uroczystości Świętych Apostołów Piotra i Pawła, oraz przed niespełna miesiącem, gdy przyjął w darze relikwie świętych Grzegorza z Nazjanzu i Jana Chryzostoma. Żywię również głęboką nadzieję, że powrót ikony Matki Bożej Kazańskiej do Rosji pozwoli przyspieszyć zjednoczenie wszystkich uczniów Chrystusa.

6. Jedność Kościoła i jedność całego rodzaju ludzkiego! To pragnienie jedności odczytuję niekiedy patrząc na oblicza pielgrzymów w różnym wieku. Było ono szczególnie wyraźne podczas spotkania młodzieży szwajcarskiej w Bernie oraz kongresu Włoskiej Akcji Katolickiej w Loreto. Któż może nasycić ten głód życia we wspólnocie, jeśli nie Chrystus?

Wielka jest odpowiedzialność wierzących, zwłaszcza wobec nowych pokoleń, którym trzeba przekazać nienaruszone dziedzictwo chrześcijańskie. Dlatego właśnie przy wielu okazjach — a w sposób szczególny podczas pielgrzymki do Lourdes — apelowałem do katolików europejskich o dochowanie wierności Chrystusowi. W sercu ludzkim umacniają się bowiem owe chrześcijańskie korzenie Europy, które mają decydujące znaczenie dla solidarnej i sprawiedliwej przyszłości kontynentu i całego świata. Pragnę tu przypomnieć to, co powiedziałem w orędziu na najbliższy Światowy Dzień Pokoju: nie można dać się zwyciężyć złu, lecz zło należy dobrem zwyciężać.

7. Adoro Te devote! Czcigodni i drodzy bracia, pomni na oczekiwania i nadzieje Kościoła i ludzkości, obejmijmy na nowo spojrzeniem nadchodzące święta Bożego Narodzenia.

Nasze serce nie lęka się trudności, bo ufa Tobie, betlejemskie Dziecię, które z miłości przychodzisz do nas. Spraw, aby wszędzie rozpoznawano Cię i przyjmowano jako Odkupiciela człowieka i Księcia Pokoju!

Z serca udzielam wszystkim mego błogosławieństwa w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Pogodnych świąt Bożego Narodzenia!