Przemówienie podczas spotkania ekumenicznego w Jerozolimie

Informations
Available languages: PL
Archive description
Copyrights
Notes
Archive description
Identification:
Reference code: N/3/2000/1048
Title: Przemówienie podczas spotkania ekumenicznego w Jerozolimie
Date: 2000-03-26
Place: Jerozolima
Category: Ziemia Święta 2000
Persons index:
Geographical index:
Date:
Make comments
Content of the document

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

1. Z głęboką wdzięcznością wobec Trójcy Przenajświętszej składam tę wizytę w greckoprawosławnym patriarchacie Jerozolimy i pozdrawiam was wszystkich w łasce i pokoju naszego Pana Jezusa Chrystusa. Dziękuję Wielce Błogosławionemu Patriarsze Diodorowi za braterską gościnność i za skierowane do nas uprzejme słowa. Witam Wielce Błogosławionego Patriarchę Torkoma oraz wszystkich obecnych tu arcybiskupów i biskupów Kościołów i Wspólnot kościelnych. Z wielką radością dowiaduję się, że zwierzchnicy chrześcijańskich Wspólnot Świętego Miasta Jerozolimy często spotykają się, aby omawiać sprawy dotyczące wszystkich wiernych. Braterski duch, jaki panuje wśród was, jest znakiem i darem dla chrześcijan Ziemi Świętej, którzy podejmują stojące przed nimi zadania.

Czyż muszę mówić, że to nasze spotkanie dzisiejszego wieczoru napawa mnie wielką otuchą? Potwierdza ono, że weszliśmy na drogę wiodącą do lepszego wzajemnego poznania, pragnąc przezwyciężyć nieufność i rywalizacje odziedziczone z przeszłości. Tutaj w Jerozolimie — mieście, gdzie nasz Pan Jezus Chrystus umarł i zmartwychwstał — Jego słowa rozbrzmiewają szczególnie donośnie, zwłaszcza te, które wypowiedział w wieczór przed śmiercią: «aby wszyscy stanowili jedno, (...) aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał» (J 17, 21). Właśnie w odpowiedzi na tę modlitwę Chrystusa gromadzimy się tutaj jako uczniowie jednego Pana mimo smutnych podziałów między nami, ożywieni wspólną świadomością, że Jego wola nakazuje nam oraz Kościołom i Wspólnotom kościelnym, które reprezentujemy, iść drogą pojednania i pokoju.

Dzisiejszy dzień przypomina mi historyczne spotkanie, do jakiego doszło tu — w Jerozolimie — pomiędzy moim poprzednikiem papieżem Pawłem VI i patriarchą ekumenicznym. Wydarzenie to położyło podwaliny nowej ery w relacjach między naszymi Kościołami. W latach, które upłynęły od tamtej pory, przekonaliśmy się, że droga do jedności jest trudna. To nie powinno nas zniechęcać. Musimy być cierpliwi i wytrwali i nadal bez wahania iść naprzód. Serdeczny uścisk papieża Pawła i patriarchy Atenagorasa pozostaje proroczym znakiem i źródłem inspiracji, przynaglającym nas do nowych wysiłków, które pozwolą nam spełnić Bożą wolę.

2. Nasze pragnienie pełniejszej jedności chrześcijan zyskuje szczególny sens w kraju, gdzie narodził się nasz Zbawiciel, i w Świętym Mieście Jerozolimie. Tutaj, w obecności różnych Kościołów i Wspólnot, pragnę raz jeszcze stwierdzić, że kościelny uniwersalizm respektuje w pełni uprawnione odmienności. Bogactwo i piękno waszych obrzędów liturgicznych oraz waszych duchowych, teologicznych i kanonicznych tradycji i instytucji jest świadectwem bogactwa objawionego przez Boga i niepodzielnego dziedzictwa Kościoła powszechnego, jakie rozwinęło się w ciągu stuleci na Wschodzie i na Zachodzie. Istnieje uprawniona różnorodność, która nie sprzeciwia się bynajmniej jedności Ciała Chrystusa, ale raczej dodaje splendoru Kościołowi i przyczynia się w znacznej mierze do realizacji jego misji (por. Ut unum sint, 50). Żadna cząstka tego bogactwa nie może zagubić się w pełniejszej jedności, do jakiej dążymy.

3. Podczas niedawnego Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, obchodzonego w roku Wielkiego Jubileuszu, wielu z was modliło się wspólnie o głębsze zrozumienie i ściślejszą współpracę między wszystkimi uczniami Chrystusa. Kierowaliście się świadomością, że wszyscy uczniowie Pańscy otrzymali wspólną misję — mają służyć Ewangelii w Ziemi Świętej. Im ściślej zjednoczymy się w modlitwie wokół Chrystusa, tym odważniej będziemy umieli stawić czoło bolesnej, ludzkiej rzeczywistości podziałów między nami. Pielgrzymią drogę Kościoła przez nowe stulecie i nowe tysiąclecie wytycza tkwiące w jego naturze powołanie do jedności. Prośmy Boga, aby natchnął nowym duchem zgody i solidarności Kościoły, które muszą rozwiązywać praktyczne problemy nękające społeczność chrześcijańską w Jerozolimie i w Ziemi Świętej.

4. Braterska współpraca między chrześcijanami Świętego Miasta nie jest jedną z dróg do wyboru, ale odgrywa samoistną rolę w głoszeniu miłości, którą Ojciec okazał światu, zsyłając swego jedynego Syna (por. J 3, 16). Tylko w duchu wzajemnego szacunku i poparcia chrześcijańska obecność może się tu rozwijać w ramach społeczności żyjącej swoimi tradycjami i z ufnością podejmującej problemy społeczne, kulturowe i polityczne w stale zmieniającej się sytuacji. Tylko pod warunkiem wzajemnego pojednania chrześcijanie mogą w pełni włączyć się w budowę Jerozolimy jako «Miasta Pokoju» dla wszystkich narodów. W Ziemi Świętej, gdzie chrześcijanie żyją obok wyznawców judaizmu i islamu, gdzie każdy prawie dzień przynosi napięcia i konflikty, trzeba koniecznie położyć kres zgorszeniu, jakie powstaje na skutek niezgody i sporów między nami. W tym mieście należy zagwarantować chrześcijanom, żydom i muzułmanom możliwość życia razem w klimacie braterstwa i wolności, godności, sprawiedliwości i pokoju.

5. Drodzy bracia w Chrystusie, moją intencją było nadanie obchodom Jubileuszowego Roku 2000 przez Kościół katolicki wyrazistego charakteru ekumenicznego. Otwarcie Drzwi Świętych w bazylice św. Pawła za Murami, w którym uczestniczyli przedstawiciele bardzo wielu Kościołów i Wspólnot kościelnych, było symbolem naszego wspólnego przejścia przez «bramę», którą jest Chrystus: «Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony» (J 10, 9). Na tym właśnie polega nasza ekumeniczna wędrówka: jest wędrówką w Chrystusie i przez Chrystusa Zbawiciela, wiodącą do wiernego wypełnienia zamysłu Ojca. Z pomocą łaski Bożej dwutysięczna rocznica wcielenia Słowa stanie się «czasem pomyślnym», rokiem łaski dla ruchu ekumenicznego. W duchu starotestamentowych jubileuszów jest to czas dany nam przez Opatrzność, abyśmy nawrócili się do Boga i prosili Go o przebaczenie za krzywdy, jakie członkowie naszych Kościołów wyrządzili sobie nawzajem w ciągu dziejów. Jest to stosowny czas, ażeby prosić Ducha Prawdy, by pomagał naszym Kościołom i Wspólnotom prowadzić coraz owocniejszy dialog teologiczny, który pozwoli nam pogłębić znajomość prawdy i osiągnąć pełnię komunii w Ciele Chrystusa. Nasz dialog przerodzi się wówczas z wymiany idei w wymianę darów: będzie bardziej autentycznym dzieleniem się miłością, którą Duch nieustannie rozlewa w naszych sercach.

Wielce Błogosławiony Patriarcha przypomniał nam modlitwę, jaką zanosił Chrystus w przeddzień swej męki i śmierci. Ta modlitwa jest Jego ostatnią wolą i testamentem, a dla nas wyzwaniem. Jak na nie odpowiemy? Drodzy bracia w Chrystusie, z sercami pełnymi nadziei i niezłomnej ufności uczyńmy trzecie millennium chrześcijaństwa tysiącleciem odzyskanej radości w jedności i pokoju Ojca, Syna i Ducha Świętego. Amen.

Project implemented by: 659bb51b-f11c-48e0-a99a-3bb0565607ab
Project co-financed by: 49fb2d2c-eda7-4c63-a535-e56a3f11b088
Patronage: a8c590a9-3d08-4a4b-9229-dd4a0ed18bd5
Partners:
cd4915b3-16ea-4c23-badf-b443f8910d4f
e29b7cad-59cd-4074-9f30-75998a58f94f
5551a6a7-2bef-46f1-be41-c1f7a1ab3968
f3c6a8e0-ee99-4dca-8d8a-96fe00eb6bfc
24b44287-f100-495e-8c1b-f75634d7408c
63b99bd6-cc52-481c-a3c8-20972c4c8aa2
cf967c3c-9ef7-4c65-b6a0-e83c9c106218
4d35ddd8-0a7f-44c4-bc55-1cb1283c2e2f
cde033da-3b35-482a-8654-5122af1cc68e
650c71ba-2be9-480f-a302-aa2f0cf62d83
40ed0768-6507-4a2b-b805-d9278ae7a5bd
99b7ee7e-82fd-484f-bfe6-2615dca8a026
e0d82d40-cf5c-420c-9672-abb19ce71e07
174354ba-a0e9-4596-baf6-47bf9606482b
8796ad48-743b-4784-90aa-3a7961603afe
1d83713a-4602-47eb-ac44-2f2d0bea630e