Przemówienie na zgromadzeniu plenarnym Papieskiej Rady ds. Kultury

2. We współpracy z Kościołami lokalnymi sporządzacie jak gdyby nową mapę zjawiska niewiary i obojętności religijnej na całym świecie, stwierdzając przy tym, że doszło do przerwania procesu przekazywania wiary i wartości chrześcijańskich. Zarazem jednak zauważamy, że współczesny człowiek poszukuje sensu, czego świadectwem są pewne zjawiska kulturowe, zwłaszcza nowe ruchy religijne, bardzo aktywne w Ameryce Południowej, w Afryce i w Azji; zauważamy, że każdy człowiek pragnie pojąć głęboki sens swego istnienia, pragnie odpowiedzieć sobie na podstawowe pytania o źródło i kres życia, pragnie dążyć do szczęścia, o jakim marzy. Mimo kryzysów cywilizacji i pojawiania się relatywistycznych teorii filozoficznych czy moralnych duszpasterze i ludzie wierzący wciąż mają obowiązek odczytywać i brać pod uwagę najważniejsze pytania i aspiracje współczesnego człowieka, aby nawiązywać dialog z ludźmi i narodami, głosząc w sposób niepowtarzalny i dostosowany do lokalnej kultury ewangeliczne orędzie i ukazując Osobę Chrystusa Odkupiciela. Kultura i sztuka dysponują wystarczająco bogatymi zasobami, by przekazywać chrześcijańskie orędzie. Trzeba je jednak poznać, aby mogły stać się jego nośnikami, aby można je było odczytywać i rozumieć.

W chwili gdy wielka Europa odkrywa na nowo silne więzy, należy wspierać świat kultury, sztuki i literatury, ażeby mógł uczestniczyć w budowaniu społeczeństwa kierującego się nie materializmem, ale wartościami moralnymi i duchowymi.

3. Rozpowszechnianie się ideologii w różnych dziedzinach życia społecznego jest dla chrześcijan wezwaniem do nowej mobilizacji intelektualnej, pozwalającej przedstawić młodym pokoleniom wnikliwe refleksje, które ukażą im prawdę o człowieku i o Bogu oraz staną się zachętą do nieustannego doskonalenia swojego rozumienia wiary. Dzięki formacji filozoficznej i katechetycznej młodzi posiądą umiejętność rozeznawania prawdy. Poważna postawa racjonalna jest zaporą przeciw wszystkiemu, co ma znamiona ideologii; pozwala dostrzec urok coraz głębszego poznawania prawdy, tak aby filozofia i rozum mogły otwierać się na Chrystusa; działo się tak we wszystkich epokach dziejów Kościoła, zwłaszcza w okresie patrystycznym, kiedy to rodząca się dopiero kultura chrześcijańska potrafiła nawiązać dialog z innymi kulturami, zwłaszcza z kulturą grecką i łacińską. Tego rodzaju refleksja będzie też zachętą do przejścia od postawy racjonalnej do postawy duchowej, co umożliwi osobiste spotkanie z Chrystusem i rozwijanie życia wewnętrznego.

4. Waszym zadaniem jest zatem rozeznawanie wielkich przemian kulturowych i ich aspektów pozytywnych, abyście mogli pomagać pasterzom w formułowaniu właściwych odpowiedzi, a przez to otwierać człowieka na nowość Chrystusowego słowa.

Na zakończenie naszego spotkania chcę wam podziękować za współpracę, a zawierzając was Maryi Dziewicy, udzielam wam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.