Przemówienie do wspólnoty Papieskiego Wyższego Seminarium Rzymskiego - wykonanie oratorium opartego na "Tryptyku rzymskim"

Wszystkich serdecznie witam i pozdrawiam. Pozdrawiam kard. wikariusza Camilla Ruiniego, biskupów pomocniczych, rektorów i przełożonych. Witam także wielu młodych, którzy jak co roku, gromadzą się z wami w tym ważnym dniu. W sposób szczególny dziękuję ks. prał. Marcowi Frisinie, Chórowi i Orkiestrze Diecezji Rzymu za piękne wykonanie oratorium opartego na Tryptyku rzymskim.

2. Spotkanie z rzymskimi seminarzystami jest dla mnie zawsze źródłem radości i otuchy. Już w czasach mojej biskupiej posługi w Krakowie utrzymywałem żywy dialog z seminarzystami, i jest to łatwo zrozumiałe, ponieważ są oni w sposób szczególny przyszłością i nadzieją Kościoła, a ich obecność w seminarium świadczy o tym, z jaką siłą Chrystus przyciąga młode serca. Siła ta w niczym nie umniejsza wolności, przeciwnie, umożliwia jej pełne urzeczywistnienie poprzez wybór większego dobra: Boga, któremu poświęca się na zawsze na wyłączną służbę.

Na zawsze! Zauważamy, że młodzi ludzie odczuwają dziś swoistą niechęć wobec angażujących i definitywnych wyborów. Jak gdyby bali się podejmowania decyzji wiążących na całe życie. Dzięki Bogu, w diecezji rzymskiej jest wielu młodych gotowych poświęcić swe życie Bogu i braciom w posłudze kapłańskiej. Niemniej jednak musimy prosić nieustannie Pana żniwa, aby nadal posyłał nowych robotników na swoje żniwo i pomagał im wiernie wypełniać nakazy Ewangelii.

3. W tej perspektywie wielkie znaczenie mają takie cnoty, jak pokora i wierność. Ich doskonałym wzorem jest Najświętsza Maryja Panna! Bez pokornego poddania się Bożej woli, którego najpiękniejszym wyrazem jest «tak» w Sercu Maryi, któż mógłby podjąć się odpowiedzialności, jaką jest kapłaństwo? Te słowa odnoszą się również do was, drodzy młodzi, którzy przygotowujecie się do chrześcijańskiego małżeństwa. Zbyt wiele jest bowiem powodów do lęku w was samych i w świecie. Jeśli jednak będziecie wpatrzeni w Maryję, usłyszycie w sercach echo odpowiedzi, jaką dała aniołowi: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego!» (Łk 1, 38).

Wymowny jest w tym względzie temat naszego spotkania: «Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła» (Łk 1, 45). Ewangelista Łukasz przedstawia nam wiarę Dziewicy z Nazaretu jako przykład do naśladowania. To właśnie na Nią musimy patrzeć nieustannie.

Jej zawierzam was, drodzy seminarzyści i droga młodzieży, i proszę, aby zawsze obejmowała swym macierzyńskim wsparciem was oraz wszystkich, którzy zajmują się waszą formacją.

Z tymi uczuciami z serca udzielam wam wszystkim i waszym bliskim specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego.

Po wysłuchaniu oratorium Ojciec Święty dodał:

Debitor factus sum. Nie po raz pierwszy. Poczynając od Włoch, tak wiele osób pisało o Tryptyku rzymskim. Prof. Giovanni Reale, wybitny znawca Platona. Nasz kardynał Ratzinger. W mojej Polsce, w Krakowie, Czesław Miłosz, laureat Nagrody Nobla. A także Marek Skwarnicki, poeta, który pomagał mi przy publikacji Tryptyku rzymskiego. A zatem naprawdę debitor factus sum. Dziś stałem się dłużnikiem Seminarium Rzymskiego.

Dziękuję kardynałowi wikariuszowi Rzymu, dziękuję rektorowi Seminarium Rzymskiego, dziękuję Marcowi Frisinie za jego interpretację muzyczną fragmentów poetyckich Tryptyku rzymskiego. Dziś słyszałem ją po raz pierwszy. Z inicjatywy Seminarium Rzymskiego wykonano je w święto patronalne Matki Bożej Ufności. Wszystkim jestem bardzo wdzięczny. Naprawdę znów czuję się waszym dłużnikiem. Debitor factus sum.

Można by jeszcze dużo mówić, ale chyba lepiej nie przedłużać tego przemówienia. Chcę wam jeszcze tylko powiedzieć, że dziś rano odprawiłem Mszę św., Najświętszą Ofiarę, za moje Seminarium Rzymskie. Zgodnie z tradycją, z tej okazji udawałem się z wizytą do waszego seminarium. Dziś przyszliście wy, seminarzyści, profesorzy, rektor, wszyscy przełożeni seminariów i wszyscy goście. Chcę na zakończenie powiedzieć wszystkim: Dziękuję bardzo!

Cóż jeszcze mogę wam powiedzieć? Chyba trzeba powrócić do pierwszych słów: Debitor factus sum. Stałem się waszym dłużnikiem. I muszę zapłacić. Sprawiedliwą, czy raczej zasłużoną cenę! Postaram się uczynić to za pośrednictwem kard. Camilla Ruiniego, dla dobra naszego drogiego i ukochanego Seminarium Rzymskiego. Życzę wam wszystkiego najlepszego.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.