Informations
Archive description
Content of the document
Księża Kardynałowie, czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie! Drodzy Bracia i Siostry!
1. Serdecznie witam wszystkich, którzy przybyli tutaj z różnych stron świata, aby uczestniczyć w zgromadzeniu plenarnym Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego. Witam jej przewodniczącego, abpa Michaela Louisa Fitzgeralda, i dziękuję mu za słowa, jakie zechciał tu wypowiedzieć w waszym imieniu. Witam sekretarza oraz innych współpracowników Papieskiej Rady, a także tych, którzy przygotowali to doniosłe spotkanie, ażeby uczcić 40. rocznicę powołania do życia dykasterii, do czego doszło 19 maja 1964 r.
Decyzja mego czcigodnego poprzednika, sługi Bożego Pawła VI, zrodziła się — jak on sam podkreślił — «w atmosferze jedności i oczekiwania, która w tak wyrazisty sposób wyróżniała Sobór Watykański II» (przemówienie do Kolegium Kardynalskiego, 23 czerwca 1964 r.). Właśnie od Soboru, a zwłaszcza z soborowej Deklaracji Nostra aetate nowa instytucja zaczerpnęła wskazania dla swej działalności, zmierzającej do rozwijania kontaktów z wyznawcami innych religii.
2. W ciągu minionych czterdziestu lat Rada pełniła posługę w Kościele gorliwie i z zaangażowaniem, a jej działalność spotykała się z pozytywnym odzewem i gotowością do rzeczywistej współpracy w wielu diecezjach, a także w Kościołach i w innych wspólnotach chrześcijańskich.
Doniosłość waszych działań została również dostrzeżona przez liczne organizacje reprezentujące inne religie, które nawiązały w przeszłości i nadal utrzymują żywe kontakty z Papieską Radą, razem z wami podejmując różne formy dialogu. Należy rozwijać tę owocną współpracę, kierując uwagę na tematy budzące zainteresowanie wszystkich.
3. W nadchodzących latach Kościół z jeszcze większym zaangażowaniem będzie podejmował wielkie wyzwanie, jakim jest dialog międzyreligijny. W Liście apostolskim Novo millennio ineunte napisałem, że rozpoczęte niedawno tysiąclecie przebiega «w warunkach daleko posuniętego pluralizmu kulturowego i religijnego» (n. 55). Dialog jest zatem ważny i musi być kontynuowany, ponieważ «należy do misji ewangelizacyjnej Kościoła», jest «ściśle powiązany» z głoszeniem Chrystusa, ale zarazem zachowuje swą odrębność, tak by nie dochodziło do pomieszania ani manipulacji (por. Redemptoris missio, 55). Rozwijając taki dialog z wyznawcami innych religii, trzeba jednak unikać wszelkiego relatywizmu i obojętności religijnej oraz starać się składać wobec wszystkich — z należnym szacunkiem — radosne świadectwo «nadziei, która jest w nas» (por. 1 P 3, 15).
4. Jak napisałem w Novo millennio ineunte, dialog międzyreligijny «jest potrzebny także po to, aby można było położyć trwałe fundamenty pokoju» i sprawić, ażeby «imię jedynego Boga» stawało się «coraz bardziej tym, czym naprawdę jest — imieniem pokoju i wezwaniem do pokoju» (n. 55). Chrześcijanie wiedzą, że na mocy «posługi jednania», powierzonej im przez Boga (por. 2 Kor 5, 18), mogą przyczyniać się do budowania pokoju w świecie, gdy pozwalają, aby kierowała nimi miłość do wszystkich ludzi i do każdego człowieka, gdy odważnie poszukują prawdy, gdy podsycają w sobie prorocze pragnienie sprawiedliwości i wolności. Z tymi dążeniami winna zawsze łączyć się wytrwała, pokorna i ufna modlitwa do Boga. Pokój jest bowiem darem Bożym, o który trzeba niestrudzenie prosić.
Maryja Panna niech wspomaga prace Papieskiej Rady i sprawi, aby wszystkie wasze zamierzenia przyniosły spodziewane owoce. Ze swej strony zapewniam was o pamięci w modlitwie i z serca udzielam wszystkim specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego.
