Informations
Archive description
Content of the document
Księże Kardynale, drodzy Bracia w biskupstwie, drodzy Dyrektorzy krajowi Papieskich Dzieł Misyjnych!
1. Z wielką przyjemnością witam was w domu Piotra, tu, w Watykanie, po kolejnym roku waszej misyjnej posługi w Kościołach rozsianych po całym świecie. Spotykam się z wami z radością, ponieważ w szczególny sposób jesteście «niestrudzonymi sługami miłosierdzia Boga i Jego pokoju» (katecheza środowa, 14 kwietnia 2004 r.). Witam serdecznie kard. Crescenzia Sepe, prefekta Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, i dziękuję mu za słowa skierowane do mnie w imieniu was wszystkich.
2. Drodzy bracia, w tych burzliwych czasach, w jakich żyje dzisiejsza ludzkość, Papieskie Dzieła Misyjne, pozostające w służbie Kościołów na całym świecie, stanowią pewny punkt odniesienia dla poszukujących prawdy, która zbawia. Im bowiem, głosząc Chrystusa, wskazujecie drogę, którą dochodzi się do zbawienia.
Głosicie orędzie, które mówi o miłości i nadziei. Dzięki działalności misyjnej, którą prowadzicie w odpowiedzi na polecenie Chrystusa, Zbawiciela wszystkich ludzi, współpracujecie w niesieniu Dobrej Nowiny aż po krańce świata. Chrystus bowiem, Żyjący, nadal kieruje do wszystkich, bez wyjątku, swoje orędzie zbawienia.
3. Nadzieja, której jesteście zwiastunami, rodzi się ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Dlatego też powinniście otaczać szczególną troską te narody świata, które zaznają więcej cierpienia i które mają większe potrzeby, czyli ludność tak zwanego Trzeciego Świata. Waszą ofiarną pracą wspomagacie misjonarzy Ewangelii, głoszących solidarność i miłość i poświęcających się dla pokoju, a czasem oddających własne życie z «miłości do Chrystusa, która ich przynagla» (por. 2 Kor 5, 14).
Jesteście więc cyrenejczykami, pomagającymi Zbawicielowi dźwigać krzyż w każdej osobie, która cierpi i umiera. Jesteście pod każdym względem prawdziwymi misjonarzami w zglobalizowanym świecie, w którym cierpienie za prawdę i sprawiedliwość przekracza granice państw.
Kiedy cierpienia innych narodów napełniają was bólem i podejmujecie działania, by zaspokoić ich wielkie potrzeby, pomagacie jednocześnie waszym narodom uwolnić się od egoizmu, przesytu dobrami materialnymi i pustki oraz postaw czasem niegodnych ludzkich istot. Jak pisał mój czcigodny poprzednik papież Pius XII, nie jest to zwykłe dawanie jałmużny, lecz spełnianie wpisanej w naszą chrześcijańską tożsamość powinności spieszenia z pomocą potrzebującym.
Bądźcie więc, jak wasi założyciele i założycielki, zwiastunami Zmartwychwstania i Życia. To wy musicie głosić, wraz z całym Kościołem, Chrystusa zmartwychwstałego. Również i wy, wraz z apostołem Janem, możecie powiedzieć: «[To wam oznajmiamy], co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce» (1 J 1, 1). Wiecie bowiem, że gdy ze szczerą wiarą rozważacie słowa Chrystusa i działacie w Jego duchu, do was odnoszą się Jego słowa: «Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili» (Mt 25, 40).
4. Cieszy mnie wiadomość, że rozpoczęliście pracę nad odnową waszych Statutów. Oznacza to, że pragniecie nadal realizować waszą misję «miłosierdzia i pokoju» coraz pełniej i coraz lepiej. Niech Duch zmartwychwstałego Pana objawi wam, podobnie jak apostołom, swą wolę, wskazując nowe drogi współpracy w posłannictwie głoszenia prawdy, sprawiedliwości i pokoju wszystkim ludziom naszych czasów, zgodnie z Ewangelią.
Celem zgromadzenia ogólnego waszej Rady Najwyższej jest poszukiwanie dróg Pańskich dla odnowionej misji w nieustannie zmieniającym się świecie. Ożywia was pragnienie otoczenia miłością i miłosierdziem wszystkich osób, które są naszymi braćmi i siostrami w jednej rodzinie ludzkiej. Zachęcam was zatem, abyście nadal współpracowali, jak czynicie to do tej pory, z Kongregacją ds. Ewangelizacji Narodów w stałym poszukiwaniu «nowych dróg» Ewangelii. W ostatecznym rozrachunku animacja i współpraca misyjna są racją waszego istnienia oraz jedynym celem waszego niestrudzonego «zatroskania o wszystkie Kościoły» (2 Kor 11, 28) w perspektywie zbawienia świata.
5. Z tą świadomością życzę wam najserdeczniej, by wasze zaangażowanie było coraz bardziej wielkoduszne, nawet pośród wszelakich trudności. Jestem pewien, że dzielicie «radości i nadzieje, smutki i lęki ludzi naszych czasów, szczególnie ubogich i wszelkich uciśnionych» (por. Gaudium et spes, 1). Jest to owoc życia w miłości «Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa, Ojca miłosierdzia i Boga wszelkiej pociechy, Tego, który nas pociesza w każdym naszym ucisku» (por. 2 Kor 1, 3-4).
Niech rękojmią tej Bożej pociechy będzie Apostolskie Błogosławieństwo, którego udzielam wam z całego serca.
