Przemówienie do uczestników sesji Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia
Informations
Archive description
Content of the document
Księże Kardynale, czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy Bracia i Siostry!
1. Pozdrawiam was serdecznie i wyrażam szczególną wdzięczność kard. Javierowi Lozano Barraganowi, który wyraził uczucia was wszystkich.
Wasza sesja plenarna odbywa się w dwudziestą rocznicę powołania do życia Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia, ustanowionej w 1985 r. Listem apostolskim motu proprio Dolentium hominum. Jest to zatem szczególna okazja, by podziękować Panu za dobro, jakie uczyniła w tych latach Papieska Rada, szerząc Ewangelię nadziei chrześcijańskiej w rozległym świecie ludzi cierpiących oraz tych, których powołaniem jest opieka nad nimi.
Na pomoc ludziom cierpiącym
2. Ta okoliczność może być dla was zachętą, by odnowić zaangażowanie, z jakim wprowadzacie w życie wasze programy, mające na celu «rozpowszechnianie, wyjaśnianie i obronę nauki Kościoła w zakresie problemów zdrowia i zabiegania o to, by przenikała ona do praktyki medycznej», jak napisałem w motu proprio Dolentium hominum (n. 6). Zadaniem waszej dykasterii jest bowiem nadawać odpowiednią orientację inicjatywom podejmowanym przez Konferencje Episkopatów, organizacje i instytucje katolickie zrzeszające pracowników służby zdrowia, a także wspierać je i sprzyjać ich rozwojowi.
W tym kontekście napawa otuchą myśl o wielkim dziele duszpasterskim, jakie dykasteria może rozwijać, ożywiając harmonijną działalność na tym polu, we współpracy z Konferencjami Episkopatów i organizacjami katolickimi, «aby rozpowszechniać coraz lepszą formację etyczno-religijną chrześcijańskich pracowników służby zdrowia na całym świecie, przy uwzględnieniu różnorodnych sytuacji i specyficznych problemów, jakim muszą oni sprostać w wykonywaniu swej pracy, oraz by chronić podstawowe wartości oraz prawa związane z godnością i ostatecznym przeznaczeniem osoby ludzkiej» (Dolentium hominum, 5).
Kościół jest powołany, by w swej działalności duszpasterskiej dawać odpowiedzi na najbardziej delikatne i nieuniknione pytania, które rodzą się w sercu człowieka w obliczu cierpienia, choroby i śmierci. W kwestiach tych wiara w Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, może przynieść pociechę i być źródłem niezawodnej nadziei.
Dzisiejszy świat, często pozbawiony światła tej nadziei, widzi rozwiązanie w śmierci. Dlatego pilna jest potrzeba szerzenia nowej ewangelizacji i głębokiego świadectwa wiary na rozległych obszarach tej zsekularyzowanej rzeczywistości.
W jedności z cierpiącym Chrystusem
3. Słusznie zatem Papieska Rada koncentruje swą refleksję i programy na uświęcaniu czasu choroby oraz na szczególnej roli, jaką człowiek chory odgrywa w Kościele i rodzinie dzięki żywej obecności Chrystusa w każdym cierpiącym. Z tego punktu widzenia rok poświęcony Eucharystii stanowi okazję sprzyjającą głębszemu zaangażowaniu duszpasterskiemu w udzielaniu zarówno Wiatyku, jak i namaszczenia chorych. Upodabniając chorego do Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, sakramenty te pozwalają jemu samemu i wspólnocie wierzących doznać pociechy płynącej z nadprzyrodzonej nadziei.
Odpowiednio oświecony słowem kapłana i osób mu pomagających, chory może z radością odkryć szczególną misję, jaka jest mu powierzona w mistycznym Ciele Kościoła: w jedności z cierpiącym Chrystusem może on współpracować w dziele zbawienia świata, łącząc ze swoją modlitwą ofiarę cierpienia (por. Kol 1, 24).
Fundacja «Dobry Samarytanin»
4. Jednakże nie może to zwalniać zwierzchników Kościoła od twórczej i czynnej troski o struktury, w których chory niekiedy doświadcza pewnych form marginalizacji i pozbawiony jest wsparcia społecznego. Pamiętać należy również o tych obszarach świata, gdzie chorzy, znajdujący się w największej potrzebie, pomimo postępów w dziedzinie medycyny nie mają lekarstw i odpowiedniej opieki.
Szczególną troską Kościół powinien otaczać te regiony świata, w których żyją pozbawieni opieki chorzy na AIDS. Przede wszystkim dla nich została ustanowiona Fundacja «Dobry Samarytanin», której celem jest wspomaganie najbardziej narażonej na tę chorobę ludności przez dostarczanie niezbędnych środków terapeutycznych.
Ewangelizacja, formacja sumień, a także świadectwo miłosierdzia, które szerzy wasza dykasteria w świecie, są cenne nie tylko dlatego, że są pokrzepieniem dla cierpiących, ale również dlatego, że ukazują społeczeństwom ambitne cele cywilizacji miłości.
5. Dlatego dziękuję wam, drodzy bracia i siostry, za wszystko, czego dokonaliście w tych latach, i zachęcam was do dalszej pracy z wciąż nowym zapałem. Wiecie dobrze, że jestem zawsze z wami, gdy uczestniczycie w pracach podejmowanych przez waszą dykasterię, i towarzyszę wam modlitwą, wierząc, że spełniacie wasze ważne obowiązki z poświęceniem. Zachęcam was do dalszych wysiłków, a jako wsparcie w waszej pracy udzielam wam z serca szczególnego Błogosławieństwa Apostolskiego, pragnąc nim ogarnąć tych wszystkich, do których docieracie dzięki waszej działalności.
