Przemówienie do przedstawicieli Papieskiej Akademii Teologicznej

I ja osobiście za to spotkanie bardzo dziękuję księdzu rektorowi i wszystkim obecnym. Równocześnie w dniu tak bardzo uroczystym dla Polski i dla Krakowa pragnę, ażeby łaska Jubileuszu, który przeżywamy, przeszła na Papieską Akademię Teologiczną, na waszą uczelnię. Łaska Jubileuszu, który przeżywa Kościół powszechny, i łaska jubileuszu, który przeżywa wciąż jeszcze Kościół w Polsce w związku z Jasną Górą. Ta łaska, czyli działanie zbawcze Boga, ma swój szczególny wymiar, gdy chodzi o nauczanie, gdy chodzi o naukę, gdy chodzi o uczelnię, gdy chodzi o profesorów, gdy chodzi o studentów.

Te wszystkie instytucje kościelne mieszczą się, rzecz jasna, w porządku zbawienia, w zbawczym porządku, który ma swój początek w Chrystusie i w Duchu Świętym.

Otóż dlatego życzę, żeby łaska Jubileuszu stała się waszym udziałem, bo z tego wynika cała owocność pracy uczelni, która jest akademią teologiczną. Owocność takiej uczelni może wynikać jedynie ze źródeł teologicznych albo inaczej mówiąc — teologalnych; i tam trzeba szukać początków tej owocności i wszelkiego owocowania.

I tego właśnie wam, drodzy bracia i siostry, życzę przy dzisiejszym spotkaniu, które jest zwięzłe, albowiem dzień jest tak samo przeładowany, jak jest uroczysty.

Pragnę przy okazji pozdrowić wszystkich starych przyjaciół — ponieważ do tej uczelni sam należałem, byłem z nią związany przez tyle lat, więc znajduję się w gronie przyjaciół — a równocześnie pozdrowić także nowych współpracowników, którzy weszli w to grono. Dołączają się do starych przyjaciół.

Pragnę wam ofiarować błogosławieństwo, ażeby tym aktem wyrazić to wszystko, czego życzę. Poprzedźmy to błogosławieństwo krótką modlitwą:

Wszechmogący wieczny Boże, źródło wszelkiej mądrości i wiedzy, prosimy Cię, racz błogosławić Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, jej profesorom, pracownikom i studentom.

Spraw, aby uczelnia ta, wsparta przemożnym wstawiennictwem fundatorki Wydziału Teologicznego, błogosławionej królowej Jadwigi i jego profesora, św. Jana z Kęt, przysłużyła się Kościołowi powszechnemu i Ojczyźnie naszej, kulturze umysłu i serca, prowadząc poprzez wieki pokolenia Polaków w prawdzie i miłości ku pełni życia i chwały w Jezusie Chrystusie Panu naszym. Amen.

Stolico Mądrości — módl się za nami!

Bardzo dziękuję za obecność na tym spotkaniu księdzu kardynałowi prymasowi, oczywiście księdzu kardynałowi gospodarzowi i proszę ich, ażeby wzięli udział w tym błogosławieństwie, którego teraz pragnę udzielić wszystkim zebranym.