Przemówienie do nowego ambasadora Kuby

Fundament pokoju

2. Jednocześnie mogę pana zapewnić, że z zainteresowaniem obserwuję starania władz kubańskich o utrzymanie i polepszanie z trudem osiągniętych rezultatów w dziedzinie opieki zdrowotnej, oświaty na różnych poziomach i kultury w jej różnych przejawach. Stolica Apostolska uważa, że zapewnienie ludziom odpowiednich warunków życia stanowi jeden z fundamentów pokoju, który nie jest tylko brakiem wojny, ale stwarza możliwość integralnego rozwoju ludzkiego, w zdrowiu fizycznym i przy harmonijnym wzroście duchowym wszystkich członków społeczeństwa.

Podobnie Stolica Apostolska wyraża gorące życzenie, aby jak najszybciej można było pokonać przeszkody uniemożliwiające swobodną komunikację i wymianę między Kubą i niektórymi członkami wspólnoty międzynarodowej, zapewniając w ten sposób — poprzez prowadzony z szacunkiem i otwarciem na wszystkich dialog — konieczne warunki do autentycznego rozwoju.

Misja Kościoła

3. Kubę wyróżnia duch solidarności, czego świadectwem jest wysyłanie osób i pomocy materialnej do różnych społeczności, które znajdują się w potrzebie na skutek klęsk żywiołowych, konfliktów lub ubóstwa. W ostatnich latach rozwinęła się bardzo nauka społeczna Kościoła, która w odpowiednim świetle ukazuje sytuacje wymagające takiej solidarności w duchu sprawiedliwości i prawdy. W tym zakresie Kościół na Kubie, poprzez swą ewangelizacyjną obecność oraz szczerą i skuteczną służbę narodowi kubańskiemu, stara się zwracać uwagę na społeczne nauczanie — nie tylko słowem, lecz także przez zaangażowanie i konkretne czyny. Zespół wartości i propozycji składających się na naukę i wypływającą z niej działalność społeczną Kościoła należy do jego misji ewangelizacyjnej i konsekwentnie do jego tożsamości.

Żeby działalność Kościoła wśród narodu kubańskiego mogła być bardziej skuteczna w zakresie krzewienia dobra wspólnego, potrzeba, aby w atmosferze prawdziwej wolności religijnej (por. Dignitatis humanae, 13) mógł on utrzymywać i zacieśniać istniejące już więzy solidarności z innymi Kościołami siostrzanymi, które nie wahają się go wspierać ofiarnie na różne sposoby, a zwłaszcza poprzez gotowość do wysyłania kapłanów, zakonników i zakonnic, by wspomagać dzieło Kościoła katolickiego na Kubie, którego wierni są członkami narodu kubańskiego, a także żyją we wspólnocie i w jedności ze Stolicą Apostolską.

Potrzeba dialogu

4. W rzeczywistości w każdym społeczeństwie pluralistycznym wskazania i propozycje, które przedstawia Kościół, mogą być przyjmowane z odmiennych punktów widzenia przez wierzących i niewierzących. Tego rodzaju rozbieżności nie powinny prowadzić do żadnej formy konfliktu społecznego, lecz raczej sprzyjać konstruktywnemu i prowadzonemu na szeroką skalę dialogowi.

Istnieją kwestie, w związku z którymi Kościół kubański pragnie ukazać w odpowiednim świetle rzeczywistość społeczną, jak na przykład szeroka problematyka związana z obroną ludzkiej godności; znaczenie rodziny oraz wychowania młodych pokoleń w kulturze pokoju, życia i nadziei; złożona relacja między ekonomią i wartościami duchowymi; pełne poszanowanie osoby ludzkiej. W odniesieniu do tych aspektów pożądany jest dialog ze wszystkimi grupami tworzącymi naród kubański.

5. Panie ambasadorze, w chwili, kiedy zaczyna pan pełnić swoje obowiązki w tej misji dyplomatycznej — w imieniu Stolicy Apostolskiej i Kościoła na Kubie — pragnę potwierdzić żywą gotowość i wolę dalszej służby ludziom zamieszkującym pański kraj, jak również pokonywania wszelkich rozbieżności na drodze konstruktywnego dialogu. Ponawiam moje pozdrowienia dla władz kubańskich i upraszam pomocy Boga oraz obfitości Jego błogosławieństwa dla pana, pańskiej rodziny i współpracowników, jak również dla całego narodu kubańskiego, który zawsze serdecznie wspominam.