List do kard. Henryka Gulbinowicza z okazji 1000-lecia powstania diecezji wrocławskiej

Tysiąc lat temu na Wzgórzu Lecha w Gnieźnie, przy grobie świętego Wojciecha została utworzona Diecezja Wrocławska, która obok Kołobrzegu i Krakowa należy do najstarszych stolic biskupich w Polsce. Sięga więc początków piastowskiego państwa i narodu polskiego. Bogate są dzieje tej Diecezji, a burzliwa tysiącletnia przeszłość wycisnęła na jej obliczu ślady wielu cierpień i zmagań, ukazując zarazem dojrzałe owoce życia religijnego. Kościół na Śląsku, którego centrum stanowi Wrocław, dzięki mądrości i gorliwości swoich biskupów i kapłanów, w poczuciu wielkiej odpowiedzialności przed Bogiem i historią spełniał swoją misję, jaką otrzymał od Chrystusa. Uświęcał i ożywiał nauką Ewangelii ludzkie dusze, budował świadomość religijną, umacniał tradycję chrześcijańską, tworzył kulturę, a jeżeli zaszła tego potrzeba, osłaniał swymi matczynymi ramionami słabnący naród. W tej ewangelizacyjnej pracy Kościół Wrocławski był wiernie wspierany, niemalże od samego początku przez zakony męskie i żeńskie. Należy również wspomnieć, że właśnie we Wrocławiu, zaraz po zakończeniu Soboru Trydenckiego, powstało seminarium duchowne, które wyrosło na bogatej tradycji szkolnictwa parafialnego i katedralnego, a w 1702 roku rozpoczął swoją działalność Uniwersytet Wrocławski z dwoma fakultetami — filozoficznym i teologicznym. Wymownym świadkiem tej chwalebnej przeszłości jest prastara gotycka katedra wrocławska. Pamiętam tę czcigodną świątynię jeszcze z czasów, kiedy była zniszczona przez działania wojenne, wspominam także świętowane w niej Sacrum Poloniae Millennium, kiedy to przechodziliśmy, my, biskupi polscy wraz z kardynałem Prymasem Tysiąclecia przez drzwi świętego Milenium.

Dzięki nadprzyrodzonym mocom Kościół dostarczał szczególnej siły do scalania zróżnicowanej etnicznie społeczności w jedną rodzinę. Mam tu na myśli zwłaszcza okres po zakończeniu drugiej wojny światowej. Ileż ofiar należało ponieść, jaki ogromny wysiłek był potrzebny, aby dokonać w tak krótkim czasie odbudowy zniszczonych świątyń i miejsc kultu oraz zorganizować na nowo życie religijne. Zdaję sobie sprawę, że nie były to łatwe czasy dla Kościoła. Z wielką wdzięcznością myślę tu o arcybiskupie i metropolicie śp. kardynale Bolesławie Kominku — pasterzu ogromnych zasług dla Kościoła i dla społeczeństwa na Dolnym Śląsku. Pragnę wyrazić moją szczególną wdzięczność Tobie, drogi księże kardynale Henryku, który z wielką gorliwością i oddaniem przewodzisz temu Kościołowi od ponad dwudziestu lat. Sam mogłem się o tym przekonać, odwiedzając jako Papież dwukrotnie archidiecezję wrocławską podczas moich podróży apostolskich do Polski. Najpierw w czerwcu 1983 roku, a po raz drugi w 1997 roku, kiedy dane mi było zakończyć 46. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny. Oba te spotkania z Kościołem Wrocławskim uważam za wielki dar Opatrzności Bożej, a wspomnienie tych wydarzeń noszę głęboko w moim sercu. Przy tej okazji słowa wielkiego uznania kieruję również do duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego, do sióstr zakonnych, a także do wiernych świeckich za ich ofiarną i pełną poświęcenia posługę duszpasterską i katechetyczną oraz służbę człowiekowi poprzez różnego rodzaju działalność charytatywną. Tych, którzy już odeszli z tego świata po wieczną nagrodę, polecam Bożemu miłosierdziu. Zapisali się oni w dziejach tego Kościoła na zawsze i zasługują na ludzką pamięć i szczerą wdzięczność.

Oddajemy hołd, a zarazem składamy dzięki Chrystusowi Królowi i Zbawcy za tysiąc lat obecności Kościoła we wszystkich momentach historii tej Śląskiej Ziemi, dziękujemy za niezliczone łaski, jakie nieprzerwanie stają się udziałem Ludu Bożego. Wspominamy ze czcią świętą Jadwigę z Trzebnicy, waszą Wielką Patronkę i Matkę Piastów. Przez siedem z górą stuleci jest obecna w Kościele Wrocławskim, wstawiając się za nim do Boga. Wspominamy błogosławioną Bronisławę, świętego Jacka Odrowąża, błogosławionego Czesława i całe rzesze świątobliwych niewiast i mężczyzn. To oni, ożywieni duchem Ewangelii dawali świadectwo o Chrystusie i wskazywali tym, którzy po nich przyszli, drogę do Boga. To dzięki ich świętości powstawało wspólne dobro duchowe tego Kościoła. Na Ewangelii i Krzyżu wzrastało i rozwijało się chrześcijańskie życie ochrzczonych ludzi. Błagamy Chrystusa, aby miał w swojej Boskiej opiece ten lud, który pragnie całym sercem przenieść swą wiarę w nowe tysiąclecie.

W przeddzień Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 życzę Kościołowi Wrocławskiemu, aby nadal był wiernym i niezłomnym strażnikiem tej wielkiej spuścizny wypracowanej w imię miłości Bożej przez pokolenia. Niech na Ewangelii i Eucharystii buduje i tworzy swoją przyszłość: Salvum fac populum tuum, Domine, et benedic hereditati tuae. Et rege eos, et extolle illos usque in aeternum.

Księdzu Kardynałowi — Pasterzowi Kościoła Wrocławskiego, księżom biskupom pomocniczym, kapłanom, rodzinom zakonnym żeńskim i męskim i wszystkim wiernym z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.