Informations
Archive description
Content of the document
1. «Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia (...), przynieśli Je [Dziecię] do Jerozolimy, aby przedstawić Panu» (Łk 2, 22). Dzieciątko Jezus wstępuje do świątyni jerozolimskiej niesione na ręku przez Dziewicę Matkę.
«Zrodzony z niewiasty, zrodzony pod Prawem» (por. Ga 4, 4). Dzieli On los wszystkich pierworodnych synów swego ludu: zgodnie z Prawem Pańskim musi zostać «wykupiony» przez złożenie ofiary czterdzieści dni po narodzeniu (por. Wj 13, 2. 12; Kpł 12, 1-8).
Ów Nowo Narodzony, na pozór we wszystkim podobny do innych, nie pozostaje niedostrzeżony: Duch Święty otwiera oczy wiary starcowi Symeonowi, który się zbliża, bierze w objęcia Dziecię, rozpoznaje w Nim Mesjasza i wielbi Boga (por. Łk 2, 25-32). Dziecię to — prorokuje — będzie światłem dla pogan i chwałą Izraela (por. w. 32), ale także «znakiem, któremu sprzeciwiać się będą» (w. 34), ponieważ zgodnie z Pismem będzie sprawować sąd Boży. A zdumionej Matce pobożny starzec przepowiada, że dokona się to przez cierpienie, w którym również i Ona będzie uczestniczyć (por. w. 35).
2. Czterdzieści dni po Bożym Narodzeniu Kościół uroczyście wspomina tę radosną tajemnicę, która w pewien sposób zapowiada boleść Wielkiego Piątku oraz radość Wielkanocy. Tradycja wschodnia nazywa dzisiejszy dzień «świętem spotkania», ponieważ w sakralnej przestrzeni świątyni jerozolimskiej Boże zmiłowanie i oczekiwanie narodu wybranego spotykają się ze sobą.
Wszystko to nabiera znaczenia i eschatologicznej wartości w Chrystusie — On jest Oblubieńcem, który przychodzi, by spełnić oblubieńcze przymierze z Izraelem. Wielu jest wezwanych, ilu jednak ma umysł i serce czujne i jest rzeczywiście gotowych, by Go przyjąć (por. Mt 22, 14)? W dzisiejszej liturgii kontemplujemy Maryję, wzór dla tych, którzy oczekują z uległością i otwartym sercem na spotkanie z Panem.
3. Dlatego święto Ofiarowania Jezusa w świątyni jest szczególnie stosowną okazją, by osoby konsekrowane z wdzięcznością oddawały Bogu chwałę, i z tego powodu od kilku lat obchodzimy właśnie wtedy Dzień Życia Konsekrowanego. Ikona Maryi ofiarującej Bogu Syna w świątyni wywołuje żywy oddźwięk w sercach mężczyzn i kobiet, którzy uczynili z siebie całkowity dar dla Pana przez śluby ubóstwa, posłuszeństwa i czystości dla Królestwa niebieskiego.
Temat duchowej ofiary łączy się z tematem światła, wprowadzonym przez słowa Symeona. Maryja Panna niesie Chrystusa, «światłość świata». Tysiące zakonników, zakonnic oraz świeckich osób konsekrowanych gromadzi się dziś na całym świecie z Maryją i ponawia swą konsekrację, trzymając w ręku zapalone świece, symbolizujące ich życie gorejące wiarą i miłością.
4. Również i stąd, z Bazyliki św. Piotra, dzisiejszego wieczoru wznosi się do Boga dziękczynienie za dar życia konsekrowanego w diecezji rzymskiej oraz w Kościele powszechnym. Pozdrawiam bardzo serdecznie kard. Eduardo Martineza Somalo, prefekta Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, oraz jego współpracowników. Pozdrawiam serdecznie również i was, bracia i siostry, zakonnicy, zakonnice oraz świeccy konsekrowani! Waszą liczną, pobożną i radosną obecnością nadajecie zgromadzeniu liturgicznemu oblicze Kościoła-Oblubienicy, całkowicie gotowego, podobnie jak Maryja, by odpowiedzieć w pełni na słowo Boże.
W niszach tej Bazyliki zostały umieszczone figury założycieli i założycielek wielu waszych zgromadzeń, którzy czuwają nad wami. Przypominają nam oni o tajemnicy świętych obcowania, na której mocy z pokolenia na pokolenia odnawia się w pielgrzymującym Kościele wybór, by pójść za Chrystusem przez specjalną konsekrację, zgodnie z wielorakimi charyzmatami, jakie wzbudza Duch Święty. Jednocześnie te czcigodne postaci zachęcają, by patrzeć ku ojczyźnie niebieskiej, gdzie pośród zgromadzenia świętych tyle dusz konsekrowanych w pełni szczęśliwości wielbi Boga Trójjedynego, którego miłowały na ziemi i któremu służyły wolnym i niepodzielnym sercem.
5. Ubóstwo, czystość i posłuszeństwo stanowią charakterystyczne cechy, wyróżniające człowieka odkupionego, wewnętrznie wyzwolonego z niewoli egoizmu. Wolni, aby kochać, wolni, aby służyć — tacy są mężczyźni i kobiety, którzy wyrzekają się siebie dla Królestwa niebieskiego. Gdy idą w ślady Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, przeżywają tę wolność jako solidarność, czyli uczestniczenie w trudnościach duchowych i materialnych braci.
Różnorakie servitium caritatis podejmowane jest za klauzurą i w szpitalach, w parafiach i szkołach, na nowych areopagach misji. Na tak wiele sposobów życie konsekrowane objawia Bożą miłość w świecie (por. Vita consecrata, rozdz. III).
Wdzięcznym sercem wielbimy dziś Boga za wszystkie osoby konsekrowane. Niech za wstawiennictwem Maryi Panny Bóg coraz bardziej wzbogaca Kościół tym wielkim darem. Na cześć i chwałę swego imienia i dla rozkrzewienia swego Królestwa. Amen!
