Homilia z mszy krzyżma świętego w 2003 r.

Ta wymowna Msza św., na której w poranek Wielkiego Czwartku gromadzą się wokół ołtarza kapłani ze swoim Biskupem, w pewnym sensie stanowi «wstęp» do świętego Triduum paschalnego. Podczas niej święci się oleje i krzyżmo, które służyć będą do namaszczania katechumenów i chorych oraz do udzielania bierzmowania i sakramentu święceń.

Oleje i krzyżmo, ściśle związane z Tajemnicą paschalną, przyczyniają się skutecznie do odnowy życia Kościoła przez sakramenty. Poprzez te znaki sakramentalne Duch Święty nieustannie uświęca lud chrześcijański.

2. «Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli» (Łk 4, 21). Odczytany przed chwilą w naszym zgromadzeniu urywek Ewangelii prowadzi nas do synagogi w Nazarecie, gdzie Jezus po rozwinięciu zwoju Księgi Izajasza zaczyna czytać: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił» (Łk 4, 18). Odnosi On do siebie wyrocznię proroka, mówiąc: «Dziś spełniły się te słowa Pisma» (w. 21).

Ilekroć w zgromadzeniu liturgicznym sprawowana jest Eucharystia, urzeczywistnia się owo «dziś». Uobecnia się ze swoją mocą tajemnica Chrystusa, jedynego i najwyższego Kapłana Nowego i Wiecznego Przymierza.

W tym świetle możemy lepiej pojąć wartość naszej posługi kapłańskiej. Apostoł zachęca nas, byśmy nieustannie odnawiali charyzmat Boży, który otrzymaliśmy przez nałożenie rąk (por. 2 Tm 1, 6), czerpiąc odwagę z pocieszającej pewności, że Ten, który zapoczątkował w nas to dzieło, dokończy je do dnia Chrystusa Jezusa (por. Flp 1, 6).

Księża kardynałowie, czcigodni bracia w biskupstwie, drodzy kapłani — pozdrawiam was serdecznie. Dzisiaj, sprawując Mszę św. Krzyżma, wspominamy tę wielką prawdę, która bezpośrednio odnosi się do nas. Chrystus powołał nas w sposób szczególny, byśmy uczestniczyli w Jego kapłaństwie. Każde powołanie do posługi kapłańskiej jest nadzwyczajnym darem miłości Bożej, a jednocześnie głęboką tajemnicą, związaną z niezmierzonymi zamysłami Boga oraz głębią ludzkiego sumienia.

3. «Na wieki będę sławił łaski Pana» (Psalm responsoryjny). Z pełnym wdzięczności sercem odnowimy za chwilę przyrzeczenia kapłańskie. Obrzęd ten przywodzi nam na pamięć niezapomniany dzień, w którym podjęliśmy zobowiązanie, że — ściśle zjednoczeni z Chrystusem, wzorem naszego kapłaństwa — będziemy wiernymi szafarzami Bożych tajemnic, nie powodując się względami ludzkimi, lecz jedynie miłością Boga i bliźniego.

Drodzy bracia w kapłaństwie, czy pozostaliśmy wierni tym przyrzeczeniom? Niech nie gaśnie w nas duchowy entuzjazm płynący ze święceń kapłańskich. A wy, drodzy wierni, módlcie się za kapłanów, aby byli sumiennymi szafarzami darów Bożej łaski, a szczególnie Bożego miłosierdzia w sakramencie spowiedzi oraz Chleba życia w Eucharystii, żywej pamiątce śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

4. «Twą wierność będę głosił moimi ustami przez wszystkie pokolenia» (Antyfona na komunię). Ilekroć w zgromadzeniu liturgicznym sprawowana jest Ofiara eucharystyczna, tylekroć odnawia się «prawda» o śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Ze szczególnym wzruszeniem uczynimy to dziś wieczorem, wspominając Ostatnią Wieczerzę Pana. Aby podkreślić aktualność wielkiej pamiątki odkupienia, podczas Mszy św. in Cena Domini podpiszę Encyklikę zatytułowaną Ecclesia de Eucharistia, którą pragnę przekazać przede wszystkim wam, drodzy kapłani, zamiast tradycyjnego Listu na Wielki Czwartek. Przyjmijcie ją jako szczególny dar z okazji 25. rocznicy mojej posługi Piotrowej i zapoznajcie z nią wiernych powierzonych waszej opiece duszpasterskiej.

Dziewica Maryja, «Niewiasta Eucharystii», która nosiła w swym łonie Słowo Wcielone i uczyniła z siebie nieustanny dar dla Pana, niechaj prowadzi nas wszystkich do coraz głębszego rozumienia ogromnego daru i tajemnicy, jaką jest kapłaństwo. Niech uczyni nas godnymi swego Syna Jezusa, najwyższego i wiecznego Kapłana. Amen.