Informations
Archive description
Content of the document
W czwartek 21 sierpnia wielu młodych zgromadziło się wieczorem w katedrze Notre-Dame, aby wziąć udział w czuwaniu modlitewnym w intencji powołań kapłańskich i zakonnych. Podczas spotkania zostało odczytane przesłanie Ojca Świętego, skierowane do młodzieży na ręce abpa Louis-Marie Billé, ordynariusza Aix, Arles i Embrun, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Francji.
Droga Młodzieży!
1. Jako Biskup Rzymu zwracam się sercem ku wam, którzy czujecie się powołani, by pójść za Chrystusem drogą posługi kapłańskiej lub życia konsekrowanego. Stajecie przed Panem, aby prosić Go o łaskę głoszenia Ewangelii, by Mu powiedzieć o waszym pragnieniu służenia, by rozpalić na nowo charyzmat Boży, który jest w was (por. 2 Tm 1, 6) i żeby okazać wewnętrzną gotowość przyjęcia Jego woli: «Panie, co chcesz, abym czynił?» Zgromadziliście się w katedrze Notre-Dame w Paryżu. Każda katedra jest miejscem o szczególnym znaczeniu. Jest ośrodkiem diecezjalnego Kościoła, siedzibą biskupa, odpowiedzialnego za jedność wszystkich lokalnych wspólnot. Właśnie bowiem wokół biskupów, następców apostołów, buduje się Kościół, którego kamieniem węgielnym jest Chrystus.
Wraz z apostołem wzywam was: «Dlatego bardziej jeszcze, bracia, starajcie się umocnić wasze powołanie i wybór» (2 P 1, 10). Wsłuchujcie się w głos Ducha, który «czyni słowo żywym i aktualnym, pomagając nam dostrzec jego wartość i wymogi» (Orędzie na Światowy Dzień Modlitw o Powołania 1997 r.). Stając przed Panem, podziękujcie Mu najpierw za swoje rodziny i za chrześcijańskie wspólnoty, które swoją obecnością i modlitwą pomogły wam wzrastać i wspomagały rozwój waszego powołania.
Niezbędnym przygotowaniem do posługi apostolskiej i do życia konsekrowanego jest formacja duchowa, która pozwala zintegrować waszą osobowość i wasze życie. Dzięki niej odkryjecie też, jak wielkie znaczenie ma modlitwa dla Kościoła i dla świata. Zachęcam was, byście poświęcali czas na przebywanie z Panem, aby «nauczyć się żyć w zażyłej i nieustannej łączności z Ojcem przez Syna Jego Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym» (Sobór Watykański II, Optatam totius, 8). Szukajcie Chrystusa przez wytrwałe rozważanie słowa Bożego, przez czynne uczestnictwo w liturgii Kościoła, nade wszystko w Eucharystii i w modlitwie brewiarzowej (por. tamże). Zachowując doskonałą czystość, chcecie dawać świadectwo, że Bóg jest cenniejszy niż wszystko inne, choć nie umniejsza to wartości innych ludzkich wyborów, i że człowiek znajduje szczęście poświęcając się Bogu.
2. Drodzy seminarzyści!
Podczas tego wieczoru będziecie rozważać wydarzenie Wielkiego Czwartku, kiedy to Chrystus, sługa wszystkich ludzi, ustanowił Eucharystię i kapłaństwo; dzięki temu jest realnie obecny w swoim Ciele i Krwi, a Jego dobroć objawia się przez przebaczenie. Usłyszeliście Boże wezwanie i chcecie za nim iść. Pragnienie otrzymania święceń kapłańskich jest piękne, trzeba jednak, aby Boży wybór został potwierdzony przez Kościół, który winien rozeznać jakość waszego powołania. Chrystus bowiem powołuje poprzez Kościół, ukazując nam w ten sposób, że jesteśmy tylko szafarzami Bożego skarbu, zaś nasza misja jest mandatem powierzonym nam przez Boga. Dzisiejszego wieczoru chcecie naprawdę złożyć swoje życie przed Chrystusem i powiedzieć Mu, że pragniecie Mu służyć tak, jak On zechce. Gotowość służenia i wyrzeczenie się siebie to fundamentalne postawy człowieka, który pragnie czynić wolę Bożą.
3. Dla swoich biskupów jesteście jakby «źrenicą oka» (Dar i Tajemnica, 10); seminarium «jest w Kościele swoistą kontynuacją wspólnoty apostołów zgromadzonych wokół Jezusa, słuchających Jego słów, przygotowujących się do przeżycia Paschy, oczekujących na dar Ducha, by podjąć powierzona sobie misję» (Pastores dabo vobis, 60). Jesteście radością waszych biskupów, którzy patrzą na Kościół diecezjalny poprzez pryzmat seminarium i którzy są w nim obecni w osobach wychowawców. Jesteście darem dla Kościoła, który pozwala mu z ufnością spoglądać w przyszłość. Cały Lud Boży raduje się, gdy młodzi ludzie wchodzą na drogę przygotowania do kapłaństwa, ponieważ jest ono niezbędne dla jego wzrostu i uświęcenia.
4. Podczas lat seminaryjnych zostajecie złączeni przez Ducha Świętego w braterską wspólnotę. Ten okres życia wspólnotowego jest prawdziwym doświadczeniem Kościoła, przygotowuje was bowiem do życia we wspólnocie kapłanów, w której spotkacie się z wieloma charyzmatami i osobami o różnej wrażliwości; dzięki temu każdego dnia czujecie się coraz bardziej członkami Kościoła diecezjalnego. Musicie uzyskać formację intelektualną, która sprzyja poznaniu tajemnicy Chrystusa i przygotowuje was do głoszenia Ewangelii z wielkim umiłowaniem prawdy (por. Optatam totius, 14-16). Dzięki oparciu we wspólnocie seminaryjnej osiągniecie pewien poziom ludzkiej dojrzałości. Starajcie się praktykować w życiu cnoty teologalne i moralne, uczyć się panowania nad sobą, kształtować swój charakter, aby być wzorami życia chrześcijańskiego i aby już teraz żyć zgodnie z tym, czego będziecie nauczać (por. Obrzędy święceń kapłańskich, obrzędy wstępne, 102; Sobór Watykański II, Lumen gentium, 28). Przez dobrowolny wybór celibatu, podjęty po dojrzałym namyśle, będziecie mogli dać świadectwo całkowitego daru z siebie – dla Boga i dla misji. Kapłaństwo sakramentalne upodabnia człowieka do Chrystusa i nadaje mu, charakter, który ogarnia całą jego istotę.
5. Kapłani «nie są przeznaczeni do panowania i do zaszczytów, ale poświęcają się całkowicie na służbę Bogu oraz posługę duszpasterską» (Optatam totius, 9). Oznacza to, że muszą być przeniknięci tajemnicą Kościoła i głęboką miłością do ludzi. «Każdy ma Ducha Świętego w takiej mierze, w jakiej miłuje Kościół Chrystusa» (św. Augustyn, Traktat o Ewangelii św. Jana, 32, 8). Nie można głosić ludziom Ewangelii inaczej, jak tylko trwając w ścisłej łączności z nimi, znając od wewnątrz ludzkie społeczeństwo, jego przemiany i potrzeby. Uczcie się zarazem pracować ze świeckimi, gdyż ludzki i duchowy kontakt z nimi bardzo was wzbogaci (por. Christifideles laici, 61-63; Mulieris dignitatem, 29-31). Wszyscy razem bowiem pełnimy tę samą misję.
6. Zachęcam was, byście budowali więź zaufania, posłuszeństwa i komunii z biskupem swojej diecezji, ponieważ jest on «pierwszym przedstawicielem Chrystusa w formacji kapłańskiej» (Pastores dabo vobis, 65); to właśnie on – we współpracy z innymi osobami odpowiedzialnymi za powołania – decyduje o miejscu i metodach waszej formacji. Wyrzekając się siebie dla służby Kościołowi i dla naśladowania Chrystusa – wyrażacie to przez złożenie swego życia i przyszłości w ręce biskupa, co dokonuje się symbolicznie w obrzędzie święceń – aby prowadzić Chrystusowe dzieło w duchu pasterskiej miłości. Okazując posłuszeństwo spełniamy wolę Bożą. Taka postawa umacnia w nas świadomość, że jesteśmy sługami, gotowość do udziału w misji Kościoła i otwartość na sprawy duszpasterstwa diecezjalnego. Dzięki niej będziecie związani z biskupem «jako wierni współpracownicy oraz współtowarzysze braci w pracy» (Optatam totius, 9).
7. Drodzy młodzi, którzy myślicie o życiu zakonnym lub o wstąpieniu do instytutu życia konsekrowanego!
Kościół bardzo wysoko ceni sobie życie konsekrowane, którego wzorem jest Chrystus (por. Sobór Watykański II, Perfectae caritatis, 25). Zostać wybranym przez Chrystusa to wielka łaska. Przez praktykę rad ewangelicznych, przez życie modlitwy i przez praktykę miłosierdzia ukazujecie ludziom oblicze Boga i przyczyniacie się do wzrostu Ludu Bożego. Pragniecie oddać się Bogu sercem «niepodzielnym» (por. 1 Kor 7, 3-4), podobnie jak apostołowie, którzy wszystko porzucili, aby przebywać z Chrystusem i tak jak On oddać się na służbę Bogu i braciom. W ten sposób także wy będziecie ukazywać światu tajemnicę i misję Kościoła poprzez wielorakie charyzmaty życia duchowego i apostolskiego, jakich udziela Duch Święty, i wniesiecie wkład w odnowę społeczeństwa (por. Vita consecrata, 1).
8. Wzywam was wszystkich do modlitwy w intencji młodych ludzi na całym świecie, którzy czekają na Boże powołanie, oraz tych, którzy być może lękają się je przyjąć. Oby znaleźli wychowawców, którzy ich poprowadzą! Oby umieli dostrzec wielkość swego powołania do miłości Chrystusa nade wszystko jako powołania do wolności i szczęścia! Módlcie się, aby Kościół wspomógł wasze dążenia i dokonał słusznego rozeznania! Módlcie się, aby chrześcijańskie wspólnoty umiały zawsze przekazywać Boże wezwanie kolejnym pokoleniom! Wraz ze mną dziękujcie Bogu «za dar powołania, za łaskę kapłaństwa i za wszystkie powołania kapłańskie na całym świecie» (Dar i Tajemnica, 10)! Dziękujcie Mu za osoby konsekrowane! Dziękujcie Mu za rodziny, za parafie i za ruchy religijne, w których rodzą się powołania!
Pogłębiajcie synowską ufność w opiekę Matki Bożej, gdyż kapłani i cały Kościół mogą się wiele od Niej nauczyć (por. Redemptoris Mater, 43). Bądźcie prawdziwymi świadkami wiary i miłości, gotowymi oddać życie dla chwały Bożej i za zbawienie świata. Niech Bóg nadal prowadzi w was dzieło, które już rozpoczął!
