List do przełożonej generalnej nazaretanek z okazji 125. rocznicy powstania zgromadzenia

Myślą wracam do początków Waszej Wspólnoty zakonnej, do Franciszki Siedliskiej, Założycielki Zgromadzenia, która została beatyfikowana w kwietniu 1989 roku pod zakonnym imieniem Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Zostawiła Ona swoim siostrom jako wzór Najświętszą Rodzinę z Nazaretu, wspólnotę zjednoczoną więzią doskonałej miłości i wypełnioną całkowicie obecnością Jezusa Chrystusa. Tak bardzo pragnęła, aby siostry, wpatrzone w ten wzór, udoskonalały się w miłości i dzieliły się nią z innymi, czyniąc w ten sposób całą swoją posługę jednym wielkim hymnem uwielbienia na cześć «Boga, który jest miłością» (por. 1 J 4, 16). W swoim Dzienniku napisała: «I tak mi się przedstawiło życie naszego Nazaretu — życie miłości: na zewnątrz praca, obowiązek, oddanie się na wszystko i spełnienie wszystkiego, czego Pan Jezus wymaga i wszystko to uprzejmie, miłośnie, pogodnie i swobodnie, aby wszystkich do Pana Jezusa pociągnąć. Ale tam, w głębi duszy, w życiu wewnętrznym, najściślejsze zjednoczenie z Bogiem, miłość najczystsza, poświęcenie, ciągła ofiara, wyniszczenie siebie, zapomnienie o sobie, tam — najściślejsza z Panem Jezusem więź» (12 stycznia 1885 r.). Błogosławiona Franciszka wiedziała, że w miłości i wypływającej zeń wielkodusznej służbie zawarty jest sens życia konsekrowanego, tajemnica jego rozwoju i skuteczność działania. Oddać się całkowicie Bogu w miłości, aby móc objawiać tę miłość w świecie.

W ciągu 125 lat istnienia Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu rozwijało się dynamicznie, obejmując stopniowo swą posługą trzynaście krajów rozsianych na czterech kontynentach świata. Pragnę tu podkreślić wielkie zaangażowanie Waszego Zgromadzenia w różne formy apostolatu, takie jak: religijne wychowanie, praca katechetyczna, służba młodzieży, opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi, praca w szpitalach, posługa w parafiach, pomoc osobom starszym, samotnym i biednym. Z ogromnym poświęceniem i wyrzeczeniem pokolenie Sióstr Nazaretanek końca XIX i początku XX wieku budowało szpitale i szkoły, by nieść dzieciom i młodzieży wiarę i wiedzę, a chorym ulgę w cierpieniu. Wystarczy wymienić między innymi St. Mary of Nazareth Hospital Center i Holy Family Medical Center w Chicago, będące dotąd pod administracją Sióstr. Na wzór Założycielki Siostry spieszyły z pomocą polskim emigrantom w Stanach Zjednoczonych, Anglii i Australii, by nie utracili wiary swych ojców i mowy ojczystej. Przez wiele lat polska szkoła w Pittsford w Anglii założona w 1947 roku i prowadzona przez Nazaretanki wychowywała dzieci emigrantów z czasów po drugiej wojnie światowej. Wśród wychowanek nazaretańskich szkół znaleźć można wiele wybitnych postaci liczących się dzisiaj w świecie kultury, a także bohaterskie dziewczyny z Powstania Warszawskiego.

W szczególny jednak sposób jestem wdzięczny za Waszą troskę o rodzinę, która stanowi niezbędne dla rozwoju człowieka środowisko, a zarazem określa profil duchowy poszczególnych jednostek, a tym samym kształt przyszłych pokoleń. Błogosławiona Franciszka Siedliska dostrzegała w rodzinie miejsce dla każdego — od nienarodzonego dziecka aż po starca. Rodzinę rozumiała w ścisłym i szerokim znaczeniu jako podstawową komórkę społeczeństwa, a także jako całą ludzką zbiorowość. Stąd też wypływające z charyzmatu apostolstwo rodziny wskazuje na różnorodność zaangażowania w tej dziedzinie. Na ten aspekt posługi chciałbym zwrócić Waszą uwagę i szczególnie Was wyczulić. Rodzinie dzisiaj trzeba pomóc, bo przeżywa wiele trudności i narażona jest jak nigdy przedtem na wiele niebezpieczeństw, manipulacji i ataków. Bardzo Was proszę, drogie Siostry, skoncentrujcie swoje wysiłki na rodzinie, dołóżcie wszelkich starań, nie szczędźcie wysiłku, w miarę waszych możliwości, warunków i okoliczności, w jakich spełniacie swoją misję. Będzie to wasz konkretny i niezmiernie ważny wkład w nową ewangelizację.

Wraz z całą Waszą Wspólnotą składam cześć i uwielbienie Bogu za Jego opiekę i hojne łaski, którymi obdarzał Zgromadzenie w czasie tych 125 lat istnienia i szerzenia misji ewangelizacyjnej. Modlę się, aby te obchody rocznicowe, które przypadają w czasie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, przyczyniły się do pogłębienia wiary i szczerego umiłowania charyzmatu zakonnego. Jako przykład stawiam Wam wasze Współsiostry z Nowogródka, które najpełniej i do końca urzeczywistniły charyzmat Zgromadzenia, świadcząc swym męczeństwem, że miłość jest silniejsza niż śmierć. One najlepiej zdały egzamin z miłości Boga i bliźniego. One są największą chlubą Zgromadzenia, a ich beatyfikacja, która będzie miała miejsce 5 marca tego roku, jest wymownym znakiem, że Bóg w każdej epoce, na każdym miejscu i w każdej sytuacji uzdalnia człowieka mocą Ducha Świętego do świadczenia o Jego miłości. Proszę Boga, aby ich przykład i ofiara wyzwoliły nadprzyrodzone moce w Waszych duszach i stały się zachętą do ciągłego udoskonalania życia i działania, do budowania w sobie i w sercach ludzi królestwa Bożej miłości.

Starajcie się żyć wiarą na co dzień, «szukając najpierw tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus» (por. Kol 3, 1). Niech Waszym umocnieniem będzie modlitwa, a codziennym duchowym pokarmem Eucharystia, którą winnyście ukochać jak skarb największy. Eucharystia jest bowiem niewyczerpanym źródłem energii duchowej płynącej wprost od Pana. W sposób najdoskonalszy wyraża ona sens i prawdę o Waszym powołaniu, o życiu we wspólnocie oraz o potrzebie ewangelizacji. Idźcie w nowe czasy drogą miłości, jaką wskazał Jezus Chrystus, i uobecniajcie Go w świecie przez świadectwo życia. W Roku Wielkiego Jubileuszu Odkupienia zawierzam Wasze Zgromadzenie Najświętszej Maryi Pannie. Ona jest wzorem całkowitego oddania się Bogu. Niech będzie zawsze Waszą przewodniczką ku przyszłości.

Matce Generalnej i całej Wspólnocie Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.