Homilia z mszy z okazji inauguracji roku akademickiego na rzymskich uczelniach kościelnych w 2002 r.

Informations
Collection: 2002
Available languages: PL
Archive description
Copyrights
Notes
Archive description
Identification:
Reference code: N/5/2002/1340
Title: Homilia z mszy z okazji inauguracji roku akademickiego na rzymskich uczelniach kościelnych w 2002 r.
Date: 2002-10-25
Place: Watykan
Category: Homilie
Subtitle:
Wzrastajcie w rozumieniu wiary i jej wymagań
General:
Persons index:
Geographical index:
Date:
Make comments
Content of the document

1. «Takie jest pokolenie tych, co (...) szukają oblicza Boga» (Ps 24 [23], 6).

Słowa, które śpiewaliśmy jako refren psalmu responsoryjnego, nabierają szczególnego znaczenia właśnie dziś, w tej bazylice. Zgromadzili się w niej bowiem rektorzy, profesorowie i studenci rzymskich uniwersytetów kościelnych, by uczestniczyć w tradycyjnej Mszy św. z okazji rozpoczęcia nowego roku akademickiego.

Wszystkich serdecznie pozdrawiam. Jestem szczególnie wdzięczny kard. Zenonowi Grocholewskiemu, który przewodniczy tej Liturgii Eucharystycznej, i jego współpracownikom za codzienną pracę w Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego.

2. Patrząc na was, drodzy bracia i siostry, myślę z uznaniem: oto, Panie, «pokolenie tych, co szukają Twego oblicza». Bo czymże w rzeczywistości jest studiowanie teologii, jeśli nie szczególnym sposobem szukania oblicza Bożego? Tak też jest w przypadku innych nauk wykładanych w waszych uczelniach — czymże są innym, jeśli nie poznawaniem rzeczywistości człowieka, Kościoła, historii, w której Bóg objawia siebie samego i swą niezgłębioną tajemnicę zbawienia?

«Do Pana należy ziemia i to, co ją napełnia, świat i jego mieszkańcy» (Ps 24 [23], 1). Z jakiejkolwiek perspektywy wierzący spojrzy na tę rzeczywistość, wie, że porusza się — by tak rzec — po «ziemi świętej» (por. Wj 3, 5), ponieważ nie ma nic pozytywnego, ani wewnątrz, ani na zewnątrz człowieka, co w jakiś sposób nie byłoby odzwierciedleniem mądrości Bożej. «O Panie, nasz Boże, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!» (Ps 8, 2).

3. Odczytana przed chwilą perykopa ewangeliczna mówi o dwóch poziomach «mądrości»: pierwszy to umiejętność «rozpoznawania wyglądu ziemi i nieba» (por. Łk 12, 56), tzn. zrozumienie związku przyczynowo- -skutkowego w zjawiskach naturalnych. Na drugim zaś, głębszym poziomie, sytuuje się umiejętność rozpoznawania «czasu», w którym toczy się historia zbawienia, czasu, w którym Bóg działa i oczekuje od człowieka współpracy.

Gdy nadeszła «pełnia czasu» — przypomina św. Paweł (Ga 4, 4) — Bóg posłał swego Syna jednorodzonego. Ewangelista Jan zauważa jednak, że przyszedł On «do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli» (J 1, 11). Obecność Słowa Wcielonego nadaje czasom wyjątkową wartość: stają się one czasami «decydującymi» w tym znaczeniu, że w nich właśnie rozstrzyga się wieczne przeznaczenie każdego człowieka i całej ludzkości. Największemu z darów Boga odpowiada największa odpowiedzialność człowieka.

J,

4. Twarde słowa, wypowiedziane przez Chrystusa do tłumów, bardzo dobrze pasują do naszej epoki, w której ludzkość rozwinęła w najwyższym stopniu zdolność analizowania i odczytywania zjawisk — by tak rzec — «powierzchownie», unikając natomiast głębszych pytań o znaczenie ostateczne, o sens życia i śmierci, o dobro i zło obecne w historii.

Ostry zarzut: «Obłudnicy!» (Łk 12, 56), który pada z ust Jezusa, ukazuje jasno, że ludzie nie tylko nie potrafią rozpoznawać, co jest słuszne (por. Łk 12, 57), lecz także nie chcą tego zaakceptować. Obłuda polega zatem na fałszywej mądrości, która szczyci się rozległą wiedzą, lecz skutecznie broni się przed zaangażowaniem w poważne kwestie natury religijnej i moralnej.

5. Dzisiejsze pierwsze czytanie z Listu św. Pawła do Efezjan ukazuje wspaniałą syntezę pomiędzy wiarą i życiem, pomiędzy teologią i ewangeliczną mądrością: jest to perspektywa jedności. Opiera się ona na paru cnotach, które wylicza apostoł: pokorze, cichości, cierpliwości, znoszeniu siebie nawzajem w miłości (por. Ef 4, 2). Pawłowe napomnienia moralne mają swe źródło w kontemplacji misterium i jego urzeczywistnianiu w praktycznym życiu członków wspólnoty.

Antidotum na obłudę jest zatem nieustanna konfrontacja wiedzy i życia, przesłania prawdy, otrzymanego w darze wraz z chrześcijańskim powołaniem, i konkretnych postaw osobistych i wspólnotowych. Innymi słowy, rozumnej wiary i świętości życia.

6. Te rozważania, zainspirowane słowem Bożym, skierowane są przede wszystkim do tych, którzy pracują na uniwersytetach kościelnych. Wykładowcy i studenci wezwani są do nieustannego interpretowania znaków czasu w odniesieniu do pierwszego Znaku objawienia Bożego — Chrystusa Pana. Jest to w szczególności wezwanie do wciąż nowego służenia jedności Kościoła. Tu w Rzymie panują idealne warunki, by w tę jedność, ze swej natury otwartą na wymiar katolickości, wierzyć, zgłębiać ją i jej służyć.

Drodzy bracia i siostry, jedność ciała Kościoła trwa i wzrasta dzięki więzi, jaką jest pokój oparty na prawdzie i miłości (por. Ef 4, 3). Konieczne jest zatem, aby wasze uniwersytety były przede wszystkim ośrodkami autentycznej chrześcijańskiej mądrości, w których każdy osobiście angażuje się w wypracowanie prawdziwej syntezy wiary i życia, studiowanych treści i tego, co się praktykuje.

Niech w tej dziedzinie waszymi nauczycielami będą święci, zwłaszcza Doktorzy Kościoła oraz ci, którzy poświęcili życie studiom i nauczaniu. Są oni w najwyższej mierze «pokoleniem tych, co (...) szukają oblicza Boga» (Ps 24 [23], 6) i właśnie dlatego, że z gorliwością kontemplowali oblicze Boże, potrafili też przekazać innym promieniujące z niego jasne odbicia prawdy, piękna i dobroci.

Najświętsza Maryja Panna, Stolica Mądrości, niech zawsze czuwa nad waszymi wspólnotami akademickimi i nad każdym z was. Niech wam wyprasza u Ducha Świętego obfitość mądrości, wiedzy i zdolności intelektualnych, abyście — jak mówi św. Paweł w Liście do Efezjan — «wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Boga» (Ef 3, 18-19). Amen!

Project implemented by: 659bb51b-f11c-48e0-a99a-3bb0565607ab
Project co-financed by: 49fb2d2c-eda7-4c63-a535-e56a3f11b088
Patronage: a8c590a9-3d08-4a4b-9229-dd4a0ed18bd5
Partners:
cd4915b3-16ea-4c23-badf-b443f8910d4f
e29b7cad-59cd-4074-9f30-75998a58f94f
5551a6a7-2bef-46f1-be41-c1f7a1ab3968
f3c6a8e0-ee99-4dca-8d8a-96fe00eb6bfc
24b44287-f100-495e-8c1b-f75634d7408c
63b99bd6-cc52-481c-a3c8-20972c4c8aa2
cf967c3c-9ef7-4c65-b6a0-e83c9c106218
4d35ddd8-0a7f-44c4-bc55-1cb1283c2e2f
cde033da-3b35-482a-8654-5122af1cc68e
650c71ba-2be9-480f-a302-aa2f0cf62d83
40ed0768-6507-4a2b-b805-d9278ae7a5bd
99b7ee7e-82fd-484f-bfe6-2615dca8a026
e0d82d40-cf5c-420c-9672-abb19ce71e07
174354ba-a0e9-4596-baf6-47bf9606482b
8796ad48-743b-4784-90aa-3a7961603afe
1d83713a-4602-47eb-ac44-2f2d0bea630e