Homilia z nieszporów ekumenicznych z okazji 700-lecia urodzin św. Brygidy

2. Pragnę was serdecznie pozdrowić, drodzy bracia i siostry, uczestniczący w tej uroczystej wieczornej liturgii ku czci św. Brygidy. Ogarniam myślą w sposób szczególny moich braci biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnice.

W duchu braterstwa i przyjaźni pozdrawiam szanownych przedstawicieli Kościołów luterańskich. Wasza obecność na tej modlitwie jest dla mnie źródłem głębokiej radości. Mam nadzieję, że to nasze wspólne spotkanie w imię Pana przyczyni się do dalszego rozwoju naszego dialogu ekumenicznego i pozwoli szybciej posuwać się drogą prowadzącą do pełnej jedności chrześcijan.

Pragnę szczególnie pozdrowić króla i królową Szwecji, reprezentowanych tutaj przez ich córkę, księżniczkę Wiktorię.

Pozdrawiam też przedstawicieli innych władz religijnych i państwowych uczestniczących w tych uroczystościach, jak również organizatorów, prelegentów i uczestników upamiętniającego siedemsetlecie urodzin św. Brygidy sympozjum na temat: «Droga piękna w realizacji bardziej sprawiedliwego i bardziej godnego świata». Serdeczne pozdrowienie kieruję do drogich sióstr z Zakonu Najświętszego Zbawiciela Świętej Brygidy, przybyłych wraz ze swą przełożoną generalną.

3. Tutaj, u grobów apostołów i w miejscach uświęconych krwią męczenników, św. Brygida spędziła wiele godzin na modlitwie w czasie swych pobytów w Rzymie. Tu znajdowała siłę i wytrwałość potrzebne do realizacji owych wielkich charytatywnych, misyjnych i społecznych zadań, które uczyniły z niej jedną z najważniejszych postaci jej czasów.

Dzięki kontemplacji ukrzyżowanego Pana i głębokiemu zjednoczeniu z Nim w Jego męce św. Brygida była w stanie wypełnić z profetycznym zapałem misję, którą Chrystus powierzył jej dla dobra Kościoła i społeczeństwa tamtych czasów.

Marmurowy posąg umieszczony na zewnątrz Bazyliki Watykańskiej, przy wejściu zwanym powszechnie «drzwiami modlitwy», doskonale obrazuje istotę jej życia i duchowości. Św. Brygida została przedstawiona w postawie modlitwy, z otwartą księgą swych «Objawień», z pielgrzymią laską i torbą, bez reszty oddana kontemplacji ukrzyżowanego Chrystusa.

4. Chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt osobowości tej wielkiej misjonarki wiary, którą postanowiłem ogłosić współpatronką Europy: na jej starania o jedność chrześcijan, będące wyrazem gorącego pragnienia, które nosiła w swym sercu. W złożonej i niełatwej epoce dziejów Kościoła ta niezłomna uczennica Pana niestrudzenie dążyła do zjednoczenia i autentycznego pogłębiania jedności wierzących. Pragnę tu powtórzyć to, o czym przypominałem niedawno siostrom brygidkom w specjalnym przesłaniu upamiętniającym siedemsetlecie urodzin ich założycielki. Św. Brygida — pisałem — «jako kobieta zabiegająca o jedność, jest dla nas świadkiem ekumenizmu. Jej harmonijna osobowość jest źródłem inspiracji dla zakonu, który jej przypisuje swe ekumeniczne nastawienie przejawiające się zarówno w życiu duchowym, jak i czynnym» (n. 6). Trzeba to duchowe dziedzictwo podjąć i kontynuować z radosną wielkodusznością jako wspólne zadanie. A ponieważ jedność Kościoła jest łaską Ducha, jesteśmy świadomi, że trzeba przede wszystkim nieustannie o nią prosić w modlitwie, a następnie wytrwale ją budować, wnosząc do niej swój osobisty wkład.

5. Drodzy bracia i siostry, obchodzimy dzisiaj święto św. Franciszka z Asyżu. Podziw i nabożeństwo, jakimi ta franciszkańska tercjarka otaczała Biedaczynę z Asyżu, są powszechnie znane. Wśród wielu pielgrzymek, jakie odbyła do najbardziej znanych w tamtej epoce sanktuariów, wyróżnia się pielgrzymka do Asyżu w lecie 1352 r. Pozostawiła ona niezatarty ślad w jej pamięci i sercu.

Niech tych dwoje wielkich świętych, którzy wywarli tak wielki wpływ na życie Kościoła i dzieje Europy, pomaga nam być, tak jak oni, odważnymi świadkami Chrystusa i jego nieprzemijającego orędzia zbawienia. Niech się za nami wstawia Maryja, dla której św. Brygida zawsze miała wielkie nabożeństwo, abyśmy mogli skutecznie przyczyniać się do zbudowania królestwa Chrystusa i cywilizacji miłości.