> Sets> Nauczanie Jana Paw...> ŚDM 1992> Homilia podczas ms...

Homilia podczas mszy św. Niedzieli Palmowej w 1992 r.

Informations

Collection: ŚDM 1992

Set: Nauczanie Jana Pawła II

Available languages: PL

Archive description

Copyrights

Notes

Archive description

Identification:

Reference code: N/4/1992/766

Title: Homilia podczas mszy św. Niedzieli Palmowej w 1992 r.

Date: 1992-04-12

Place: Rzym

Category: VII ŚDM 1992

Context:

VII Światowe Dni Młodzieży

General:

młodzież,

Światowe Dni Młodzieży,

homilie

Persons index:

Jan Paweł II

Make comments

Content of the document

1. «Będę głosił imię Twoje swym braciom» (Ps 22 [21], 23).

W dniu dzisiejszym słowa Psalmu znajdują szczególny rezonans. Cała Jerozolima rozbrzmiewa chwałą Bożego imienia. Jest to Bóg, który swój lud wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Ten lud czeka na nowe przyjęcie Boga. W Jezusie z Nazaretu znajduje potwierdzenie swoich oczekiwań. Kiedy Chrystus przybliżył się do Jerozolimy, podążając wraz z wszystkimi jako pielgrzym na święto Paschy, został przyjęty jako Ten, który idzie w imię Pańskie. Lud radował się i śpiewał «Hosanna».

Wszyscy oni trafnie odczytali znaki, w których wypełniły się zapowiedzi proroków. Również i to, że «Król wjeżdża na oślęciu» (por. Za 9, 9), było zapowiedziane.

Jerozolima,

2. Jednakże zbiorowa intuicja ma swe granice. Ten, który wedle słów psalmisty, idzie «głosić imię Boże swym braciom», jest równocześnie w tym samym Psalmie opuszczonym i wyszydzonym Skazańcem.

«Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, rozwierają wargi, potrząsają głową: ‘Zaufał Panu, niechże go wyzwoli, niechże go wyrwie, jeśli go miłuje‘» (Ps 22 [21], 8-9). Mówi więc sam o sobie, sam od siebie: «Przebodli ręce i nogi moje, policzyć mogę wszystkie moje kości. (...) moje szaty dzielą między siebie i los rzucają o moją suknię. (...) o Panie, nie stój z daleka; (...) spiesz mi na ratunek! (...) Boże mój, Boże (...) czemuś mnie opuścił?» (Ps 22 [21], 17-20. 2). Zdumiewające proroctwo. Przez te słowa jesteśmy już na Kalwarii podczas krzyżowej agonii Chrystusa. Właśnie te słowa psalmisty znalazły się na Jego ustach w godzinie konania. Chrystus, który przyszedł do Jerozolimy na święta Paschy, czytał do końca prawdę zawartą w Psalmach i u proroków. Była to prawda o Nim. Przyszedł, ażeby prawdę tę do końca wypełnić.

Flp

3. Poprzez wydarzenie Niedzieli Palmowej otwiera się perspektywa bliskich już wydarzeń, w których ta pełna prawda o Chrystusie-Mesjaszu znajdzie swe wypełnienie.
Ten, który «istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, (...) uniżył samego siebie stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię (...) Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca» (Flp 2, 6-9. 11).

Mt,

miłość,

Wielki Tydzień

4. Taka jest prawda Boża zawarta w wydarzeniach tego Wielkiego paschalnego Tygodnia. Wydarzenia są ludzkie. Należą do dziejów człowieka. Człowiek ten jednak «prawdziwie (...) był Synem Bożym» (Mt 27, 54). Wydarzenia ludzkie odsłaniają niezgłębioną tajemnicę Boga. Jest to tajemnica Miłości, która zbawia.
Kiedy Chrystus po zmartwychwstaniu powie do apostołów: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię» (Mk 16, 15) - wówczas poleci im głosić tę właśnie tajemnicę, która swą pełnię osiągnęła w wydarzeniach jerozolimskiej Paschy.

młodzież,

ewangelizacja,

5. Te same słowa Odkupiciela świata są dzisiaj skierowane do wszystkich młodych w Rzymie i w całym Kościele. Stają się one myślą przewodnią tegorocznego Dnia Młodzieży.
Trzeba, ażeby zbawcza prawda Ewangelii została przez was podjęta, tak jak kiedyś była podjęta przez synów i córki Świętego Miasta prawda o Synu Dawida, który przychodzi w imię Pańskie. Trzeba, abyście dzisiaj podjęli tę zbawczą prawdę o Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, a żyjąc nią głęboko, trafiali do serca współczesnego świata: «Będę głosił imię Twoje swym braciom».
Tak. Twoje imię!
W żadnym innym pod niebem imieniu nie ma zbawienia (por. Dz 4,12).