Audiencja generalna po ŚDM w 1997 r.

Słowa serdecznej i braterskiej wdzięczności kieruję także do arcybiskupa Paryża kard. Jeana-Marie Lustigera, do przewodniczącego komitetu organizacyjnego bpa Michela Dubosta oraz do całej Konferencji Episkopatu, dziękując za bardzo staranne przygotowanie i przeprowadzenie kolejnych etapów spotkania młodzieży. Z uznaniem myślę też o wszystkich wolontariuszach oraz o rodzinach, których ofiarna pomoc umożliwiła tak wielu osobom udział w tym ważnym wydarzeniu w życiu Kościoła.

2. XII Światowy Dzień Młodzieży zgromadził młodzież z ok. 160 krajów ze wszystkich części świata, i to w liczbie przewyższającej wszelkie przewidywania. Przybyli oni do stolicy Francji, aby okazać radość, jaką daje im wiara w Chrystusa, oraz by przeżyć piękne doświadczenie wspólnoty jako członkowie jednego Kościoła Chrystusa. We Francji spotkali się z życzliwą pomocą swoich francuskich rówieśników, którzy przyjęli ich w duchu braterskiej gościnności, najpierw na terenie całego kraju, a później w departamencie Ile-de-France.

Była to dla nich szczególnie sprzyjająca sposobność, by odkryć kulturowe i duchowe dziedzictwo Francji, której rola w dziejach Kościoła jest powszechnie znana. Mogli dzięki temu spotkać się z żywym Kościołem oraz z dynamicznym i otwartym społeczeństwem.

W pamięci wszystkich pozostanie z pewnością wspomnienie wspaniałych liturgii, stanowiących najbardziej doniosłe momenty triduum, którego szczytem była uroczysta Eucharystia sprawowana w niedzielę 24 sierpnia. Zarówno w sugestywnym wnętrzu katedry Notre-Dame, gdzie nastąpiła beatyfikacja Fryderyka Ozanama, jak i w katedrze utworzonej ze świateł na hipodromie w Longchamp, gdzie odbyła się wigilia chrzcielna, wszystkie obrzędy liturgiczne były przeżywane w klimacie głęboko religijnym, do czego przyczyniła się muzyka i pieśni inspirowane różnymi kulturami i wykonywane we właściwym dla nich stylu.

3. Przewodnim motywem refleksji podejmowanej na kolejnych etapach spotkania było pytanie, które dwaj uczniowie zadali kiedyś Jezusowi: «Nauczycielu – gdzie mieszkasz?» i na które otrzymali następującą odpowiedź: «Chodźcie, a zobaczycie» (J 1, 38-39). Tymi słowami Chrystus zapraszał ich do nawiązania bezpośredniej relacji z Nim, by mogli iść Jego drogą («chodźcie») i poznać do głębi Jego samego («zobaczcie»)

Sens tego wezwania był jasny: aby zrozumieć Chrystusa, nie wystarczy słuchać Jego nauczania, ale trzeba mieć udział w Jego życiu, doświadczyć w jakiś sposób Jego żywej obecności. Temat Światowego Dnia Młodzieży wpisał się zatem w przygotowania do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, który ma na nowo ogłosić dzisiejszemu człowiekowi Jezusa Chrystusa, jedynego Zbawiciela świata – wczoraj, dziś i na wieki.

Światowe spotkanie miało dać odpowiedź młodym poszukującym ostatecznego sensu życia: odkrycie Chrystusa, Słowa, które stało się ciałem dla zbawienia ludzkości, nie tylko pozwala zrozumieć tajemnicę przeznaczenia człowieka po śmierci, ale uzdalnia też do budowania w rzeczywistości doczesnej społeczeństwa opartego na poszanowaniu ludzkiej godności i na prawdziwym braterstwie.

4. Ideą przewodnią, która inspirowała modlitwę i refleksję oraz połączyła w jedną całość kolejne wielkie zgromadzenia, było odniesienie do liturgii misterium paschalnego, którą Kościół sprawuje w czasie świętego Triduum.

We wspaniałej scenerii Pól Marsowych, nad którymi góruje wyniosła sylwetka Wieży Eiffla, odbyło się moje pierwsze spotkanie z młodzieżą: wysłuchaliśmy raz jeszcze wielkiej lekcji służby bliźniemu, jaką pozostawił nam Jezus umywając nogi uczniom, po czym młodzi zgromadzili się w różnych miejscach na wieczornym czuwaniu, aby rozważać sakrament Eucharystii – niewyczerpane źródło wszelkiej prawdziwej miłości.

W tym kontekście można było dostrzec bogate znaczenie beatyfikacji Fryderyka Ozanama, apostoła miłosierdzia i współzałożyciela Konferencji św. Wincentego à Paulo, a także wybitnego intelektualisty katolickiego. Temat miłości został szerzej rozwinięty podczas piątkowej Drogi Krzyżowej, która skupiła uwagę uczestników na najwyższym darze, jaki Chrystus-Sługa złożył z samego siebie dla zbawienia świata.

Sugestywna wigilia chrzcielna, sprawowana na hipodromie w Longchamp, była sposobnością do refleksji nad nowymi narodzinami chrześcijanina i nad jego powołaniem do życia w osobistej komunii z Odkupicielem.

Na koniec, w niedzielę 24 sierpnia odbyła się wielka liturgia eucharystyczna, podczas której powróciliśmy do centralnego tematu: trzeba zmierzać ku Chrystusowi («chodźcie»), aby coraz głębiej poznawać Jego prawdziwą tożsamość («zobaczcie»). W Nim człowiek wierzący przez «szaleństwo» krzyża osiąga najwyższą mądrość miłości, a przy eucharystycznym stole odkrywa głęboką jedność, która z ludzi pochodzących z wszystkich części świata czyni jedno Mistyczne Ciało Chrystusa.

Obraz, jaki młodzi ukazali światu na wielkim hipodromie w Longchamp, był wymownym potwierdzeniem tej prawdy: mimo różnorodności języków, kultur, narodowości, koloru skóry, chłopcy i dziewczęta z pięciu kontynentów podali sobie ręce, pozdrawiali się i wymieniali uśmiechy, razem modlili się i śpiewali. Było wyraźnie widać, że wszyscy czuli się jak u siebie w domu, jak członkowie jednej wielkiej rodziny. Do świata, w którym utrzymują się wielorakie podziały, do świata zastygłego w obojętności i zagrożonego globalną alienacją, młodzi skierowali z Paryża przesłanie: wiara w Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego może stać się fundamentem nowej bratniej wspólnoty, w której wszyscy akceptują się nawzajem, ponieważ się miłują.

5. Na zakończenie tej wspaniałej liturgii, podczas modlitwy «Anioł Pański», mogłem z radością zapowiedzieć, że św. Teresa z Lisieux zostanie wkrótce ogłoszona Doktorem Kościoła. Teresa, równie młoda jak uczestnicy światowego spotkania, w godny podziwu sposób pojęła wstrząsające orędzie Bożej miłości, przyjmując ją jako dar i przeżywając z pokorną ufnością i prostotą maluczkich, którzy w Jezusie Chrystusie zawierzają się całkowicie Ojcu. Jako mistrzyni tej miłości stała się autorytetem dla Kościoła dzisiaj i w przyszłości.

To, co przeżyliśmy wspólnie w Paryżu w ostatnich dniach, było niezwykłym doświadczeniem nadziei – nadziei, która z serc ludzi młodych rozlała się na cały świat. Módlmy się, aby entuzjazm tak wielu chłopców i dziewcząt, przybyłych z wszystkich stron świata, okazał się trwały i przyniósł obfite owoce w zawsze młodym Kościele nowego tysiąclecia.

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej

Ubi caritas et amor, Deus ibi est. Ten śpiew był pięknym wprowadzeniem do tematu dzisiejszej katechezy związanego ze Światowym Dniem Młodzieży w Paryżu. Właśnie tam w ubiegłym tygodniu zgromadzili się młodzi chrześcijanie z całego świata. Byli oczywiście także Polacy. Przeżywali oni wielką młodzieżową wspólnotę Kościoła pielgrzymującego przez dzieje w stronę trzeciego tysiąclecia.

Wspominając o tym pragnę równocześnie nawiązać do wczorajszego święta Matki Bożej Częstochowskiej, które przeżyliśmy, które też łączy nas wszystkich, starych i młodych, łączy nas w wielkiej wspólnocie narodu chrześcijańskiego. Uczestniczyłem sercem w tych, wczorajszych jasnogórskich uroczystościach od rana do wieczora, przypominając sobie, jak niegdyś sam bywałem ich uczestnikiem na Jasnej Górze. Pozdrówcie wszystkich rodaków w Ojczyźnie, zwłaszcza młodych.