Pielgrzymka Jana Pawła II do Indii, 1986 r.

Pielgrzymka miała charakter zarówno religijny, jak i humanitarny. Ważnym momentem były odwiedziny w założonym przez Matkę Teresę z Kalkuty i prowadzonym przez Misjonarki Miłości aśramie Nirmal Hridaj. W tym miejscu siostry pielęgnują ciężko chorych i umierających, przynoszonych z ulic Kalkuty.
W czasie wizyty w Indiach Jan Paweł II spotykał się nie tylko z katolikami, ale również z przedstawicielami innych wyznań i religii. Wizyta miała zatem również charakter ekumeniczny i międzyreligijny.

Z tego miejsca, które na zawsze związane jest z pamięcią o tym niezwykłym człowieku, pragnę wyrazić wobec mieszkańców Indii i świata moje głębokie przekonanie, że pokój i sprawiedliwość, których tak bardzo potrzeba dzisiejszemu społeczeństwu, mogą być osiągnięte tylko tą drogą, jaką za podstawę swojej nauki przyjął Gandhi: poprzez przewagę ducha i "satjagraha" – moc prawdy, która własnym dynamizmem zawartym w działaniu sprawiedliwym zwycięża bez przemocy.


Krzyż staje się światłością, Krzyż staje się zbawieniem. Czyż to nie jest "dobra nowina" dla ubogich? Dla wszystkich, którzy znają gorzki smak cierpienia? Tutaj, w Indiach, a także w wielu innych miejscach świata, żyją miliony ludzi ubogich, i wszyscy oni dzielą z Chrystusem jego krzyż, ponieważ na krzyż, ponieważ na krzyżu wziął On na siebie wszystkie krzyże świata. Jakżeż liczni mężczyźni, kobiety i dzieci doświadczają krzyża głodu, który pozbawia ich "chleba powszedniego", a serca rodziców przepełnia bólem na widok dzieci, które cierpią lub nawet umierają z braku pożywienia. Jakżeż wielu żyje w ubóstwie i cierpieniu, padają ofiarą chorób i pogrążając się w rozpaczy.

A przecież można odwrócić ten krzyż ubóstwa, krzyż głodu, krzyż wszelkiego innego cierpienia – ponieważ Krzyż Chrystusa stał się światłością naszego świata. Jest światłem nadziei i zbawienia. Nadaje sens wszelkiemu ludzkiemu cierpieniu. Niesie z sobą zapowiedź życia wiecznego, wolnego od bólu i grzechu. Po Krzyżu przyszło Zmartwychwstanie. Śmierć została zwyciężona przez życie. I wszyscy, którzy łączą się z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Bogiem, mogą liczyć na udział w tym zwycięstwie.


Wszechmogący i Wieczny Boże,
Ojcze ubogich,
Pocieszycielu chorych,
Nadziejo umierających!
Twoja miłość kieruje każdym krokiem naszego życia. Tutaj, w Nirmal Hridaj, gdzie chorzy i umierający otoczeni są pełną miłości troską, wznosimy do Ciebie w modlitwie naszej myśli i serca. Wielbimy Cię za dar ludzkiego życia, a szczególnie za obietnicę życia wiecznego. Wiemy, że zawsze jesteś blisko nieszczęśliwych i opuszczonych, a także wszystkich słabych i cierpiących.
(...) Kochający Ojcze, błogosław tych, którzy umierają, i tych, którzy wkrótce staną przed Tobą. Wierzymy, że śmierć uczyniłeś bramą ku wiecznemu życiu. Zachowaj w swojej miłości naszych braci i siostry w ostatnich chwilach ich życia i poprowadź ich bezpiecznie ku wiecznemu życiu z Tobą.


Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie, naszym Odkupicielu! Podstawową misją Kościoła jest głoszenie światu Dobrej Nowiny odkupienia. Dlatego też przybywam do was, aby wraz z wami sprawować – zwłaszcza w Eucharystii – tajemnicę odkupienia, tajemnicę męki i zmartwychwstania Chrystusa, i aby was wesprzeć w waszym dążeniu do dawania wobec świata świadectwa tej tajemnicy.
Niosąc innym Dobrą Nowinę odkupienia, Kościół stara się zrozumieć ich kulturę. Stara się poznać umysły i serca tych, którzy go słuchają, ich problemy i trudności, nadzieje i marzenia. A kiedy pozna i zgłębi te różnorodne aspekty kultury, wtedy może rozpocząć dialog zbawienia, może – z całym szacunkiem, ale i z całą jasnością i przekonaniem – przekazywać Dobrą Nowinę odkupienia tym wszystkim, którzy z własnej woli zechcą jej słuchać i odpowiedzieć na nią. Na tym polega ewangeliczne zadanie Kościoła we wszystkich epokach.


Chrystus, Światło Narodów, jest w szczególny sposób światłem każdej chrześcijańskiej rodziny, każdego chrześcijańskiego domu. Przypomniał nam o tym wymowny gest niedawno poślubionych par, które odnowiły tutaj swoją przysięgę małżeńską. W naszej obecności pary te ślubowały "od tej chwili aż do śmierci żyć we wzajemnej miłości, wzajemnym zaufaniu i duchowej jedności".
Jako świadkowie tego ślubowania mamy obowiązek pomagać im modlitwą w jego dochowaniu. Ich, a także wszystkie rodziny stanu Kerala i całych Indii, zapewniam, że będę o nich pamiętał w modlitwach.
Pomyślna sytuacja wspólnoty rodzinnej wiąże się ze szczęściem osoby i społeczności ludzkiej (por. Gaudium et spes, 47). Wiem, że w tradycji Indii leży otaczanie życia rodzinnego najwyższym szacunkiem i opieką. Jednakże dziś rodzina bywa narażona na różnorakie trudności. Ludzie wrażliwi na prawdziwe potrzeby społeczeństwa na pewno przyznają, że ochrona małżeństwa i życia rodzinnego jest sprawą naglącą.

Za szczególny zaszczyt i łaskę poczytuję sobie to, że mogłem przybyć do bazyliki św. Tomasza Apostoła w Madrasie. Jak wielu pielgrzymów przede mną, tak i ja przychodzę, aby uczcić grób Apostoła Indii. To sanktuarium mówi o dziejach Kościoła na tej umiłowanej ziemi. Przywołuje na pamięć nie tylko św. Tomasza i jego męczeństwo, ale także tych wszystkich, którzy przyszli po nim, aby poświęcić życie głoszeniu Ewangelii; wszystkich, którzy świadczyli o Chrystusie zarówno słowem, jak i czynem.