Inicjator Światowych Dni Młodzieży

W chwili objęcia przez papieża Stolicy Piotrowej zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz Kościoła ugruntowało się przekonanie, że Kościół katolicki to szybko starzejąca się instytucja, w której młodzi nie znajdują już dla siebie miejsca. Posoborowe zamieszanie, konsumpcjonistyczny dobrobyt i młodzieżowa rewolta lat sześćdziesiątych przyniosły w efekcie – zwłaszcza w krajach zachodnich – dramatyczny spadek powołań i uczestnictwa młodych ludzi w życiu Kościoła (M. Zięba, Jestem z wami, Kraków, 2010). Duszpasterskie doświadczenie nowego papieża było jednak zupełnie inne i od początku poświęcał on dużo uwagi młodzieży.

Na koniec Jubileuszowego Roku Odkupienia Papież w 1984 roku zaprosił młodzież całego świata na Niedzielę Palmową do Rzymu, by wspólnie świętować Jubileusz Młodzieży. Na zaproszenie odpowiedziało ok. 600 tysięcy młodych ludzi z całego świata! W czasie tego wydarzenia Papież przekazał młodzieży Krzyż Roku Świętego (który stał się następnie Krzyżem Światowych Dni Młodzieży).

Rok 1985 ONZ ogłosiła Międzynarodowym Rokiem Młodzieży. Papież włączył się w tę inicjatywę i po raz kolejny zaprosił młodych do Rzymu. Żywa odpowiedź młodych ludzi była dla wielu wielkim zaskoczeniem. Również tego roku w liście skierowanym do młodych pt. „Parati semper” zapowiedział, że odtąd co roku będą obchodzone Światowe Dni Młodzieży. Pierwsze oficjalne Światowe Dni Młodzieży odbyły się w Rzymie w 1986 roku.

Wielkie spotkanie młodzieży świata odbywało się odtąd co roku, w diecezjach lub (co dwa, trzy lub cztery lata) w jednym miejscu na świecie z udziałem papieża. Mimo sceptycznych głosów okazało się, że młodzież tłumnie przybywa na te zgromadzenia, nawet gdy odbywają się w krajach zlaicyzowanych. Dni młodzieży – „wynalazek” Jana Pawła II – wniosły wielkie ożywienie w Kościół. Odbywają się co kilka lat w wyznaczonym miejscu na świecie, a co roku w diecezjach. Za pontyfikatu Jana Pawła II odbyło się 19 Światowych Dni Młodzieży z tego 8 Międzynarodowych, w których Papież brał udział.