Biskup prosto z kajaka

W Warszawie kard. Stefan Wyszyński oznajmił mu decyzję Stolicy Apostolskiej o mianowaniu go biskupem pomocniczym krakowskim. Urzędowa data nominacji to 4 lipca, czyli rocznica poświęcenie Katedry Wawelskiej, co Wojtyła uznał za nieprzypadkową zbieżność. Do późnych godzin przyszły biskup modlił się w kaplicy sióstr urszulanek szarych przy ul. Wiślanej w Warszawie, po czym pojechał do Krakowa zawiadomić abp. Eugeniusza Baziaka. „Pamiętam jak dziś, że Arcybiskup wziął mnie pod rękę i wyprowadził do poczekalni, gdzie siedzieli księża, i powiedział: »Habemus papam«” – wspominał Jan Paweł II. Te żartobliwe słowa okazały się prorocze…

Biskup nominat wyraził chęć powrotu do grupy pływającej po Łynie, na co abp Baziak odparł: „To już chyba nie wypada”. Zmartwiony Wojtyła poszedł odprawić drogą krzyżową do pobliskiego kościoła franciszkanów przy stacjach namalowanych prze Józefa Mehoffera. Potem wrócił i ponowił prośbę. Abp Baziak tym razem odpowiedział: „Bardzo proszę; bardzo proszę. Ale proszę – dorzucił z uśmiechem – wrócić na konsekrację [biskupią]” („Wstańcie, chodźmy”).

Na stacji w Olsztynie na ks. Wojtyłę czekał Zdzisław Heydel. „I co, został Wujek biskupem?" – zapytał. Kiedy kajakowicze dowiedzieli się o nominacji biskupiej mieli wątpliwości, czy mogą nadal nazywać swojego duszpasterza „Wujkiem”. On jednak rozwiał ich obawy. Pozostał dla nich „Wujkiem”, nawet będąc papieżem Janem Pawłem II.

Po otrzymaniu nominacja Wojtyła sądził, że spływ Łyną to jego ostatnia wyprawa kajakowa. Jednakże tak się nie stało i wyprawy były kontynuowane jeszcze przez wiele lat. Dwadzieścia lat później, pod koniec lipca 1978 r. w urlopie na kajakach z udziałem kardynała Karola Wojtyły nad jeziorem Krępsko (Pojezierze Krajeńskie) brali udział dawni studenci – uczestnicy wypraw z lat 50. – wraz ze swoimi dziećmi. Niecałe trzy miesiące później nastąpiło pamiętne konklawe.

Jako papież Jan Paweł II nie mógł już kontynuować spływów kajakowych. Dlatego w roku 1980 uczestnicy wypraw przyjechali do niego do Castel Gandolfo na spotkanie, które nazwali „suchymi kajakami”. Takie wydarzenie miało również miejsce w roku 2000. Przybyło na nie do letniej siedziby papieża nie tylko drugie, ale i trzecie pokolenie – wnuki studentów z lat 50. „Przywieźliśmy kajak złożony, który został rozłożony, zostało zamarkowane ognisko i zasiedliśmy przy nim” – wspominał Stanisław Rybicki należący do „Środowiska”. Panie przywiozły swoje przetwory, a papieżowi wręczono wiosło z podpisami uczestników spotkania. Zaczęły się rozmowy i śpiewy, a papieska obstawa nie wiedziała, co się dzieje. Na koniec Jan Paweł II pożegnał się z każdym po kolei i odprowadzały go dzieci – wnuki dawnych studentów. To było ostatnie spotkanie „kajakowe” i zamknięcie pewnej tradycji.