Informacje
Opis archiwalny
Treść dokumentu
Bracia i Siostry, Dzisiaj, w Wielki Piątek, przemawia do nas Krzyż. Przemawia do nas Krzyż podczas liturgii, którą sprawowaliśmy u Świętego Piotra i którą teraz sprawujemy tutaj. Krzyż przemawia do nas poprzez to rzymskie Koloseum. Przemawia do nas poprzez męczenników, którzy uchwycili się Krzyża Chrystusa i stali się świadkami Jego śmierci, Jego męczeństwa i Jego zmartwychwstania.
Na końcu tego rozważania, napisanego przez luterańską zakonnicę, chcemy powiedzieć naszym braciom i siostrom – rzymskim męczennikom, którzy tutaj w Koloseum dali świadectwo swojej wiary, nadziei i miłości do Chrystusa, że staramy się strzec tego dziedzictwa wiary, które nam pozostawili; staramy się iść razem z Chrystusem ukrzyżowanym w tym samym miejscu, gdzie oni dali świadectwo swojej wiary. Staramy się być coraz bardziej zjednoczeni.
Pamiętam, że w ubiegłym roku rozważanie Drogi Krzyżowej zostało przygotowane przez Patriarchę Konstantynopola Bartolomeosa. W tym roku przygotowała je luterańska zakonnica, która brała udział w ostatnim Synodzie, poświęconym „życiu konsekrowanemu i jego misji w Kościele i w świecie”.
Uczestniczyliśmy w tej Drodze Krzyżowej razem, niosąc Krzyż Chrystusa. Wraz z Papieżem, Biskupem Rzymu, niosły go różne osoby, przede wszystkim świeccy bracia i siostry; z kolei prawosławny brat z Moskwy i siostra luterańska. Wszystko to mówi nam, że zbliżając się do trzeciego tysiąclecia, do Tertio millennio adveniente, chcemy być sobie coraz bliżsi, coraz bardziej zjednoczeni, ponieważ Chrystus zjednoczył nas w swoim Krzyżu, w swoim zmartwychwstaniu, w swoim Misterium – Mysterium passionis, Mysterium paschale.
Moi drodzy, dziękuję wam i powierzam waszym modlitwom to Tertio millennio adveniente: niech będzie znakiem ciągłości z rzymskim Koloseum pierwszych wieków. Przygotowujemy się do jutrzejszej wigilii paschalnej, a z kolei do Niedzieli Wielkanocnej, przeżywając głęboko tajemnicę Chrystusa, tajemnicę zbawczą, tajemnicę naszego Odkupiciela, i wraz z całym Kościołem wyznajemy to, co wyznawaliśmy przy każdej stacji Drogi Krzyżowej: „Ty, o Chryste, zbawiłeś świat, odkupiłeś świat. Świat wciąż potrzebuje Twojego odkupienia i będzie go zawsze potrzebował we wszystkich tysiącleciach, które mają jeszcze przed sobą ludzkość i Kościół, zanim dobiegnie kresu ich droga ku przyszłości.
Bracia i siostry, zostawiam wam moje błogosławieństwo i dziękuję za obecność mimo deszczu. Deszcz zasługuje zresztą na specjalne podziękowanie.
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
