Informacje
Opis archiwalny
Treść dokumentu
Czcigodny Brat bp Vincenzo Paglia,
ordynariusz diecezji Terni-Narni-Amelia
1. Na zakończenie VI Międzynarodowego Spotkania Biskupów i Kapłanów — Przyjaciół Wspólnoty św. Idziego zwracam się do księdza biskupa i do każdego z uczestników z serdecznym pozdrowieniem. Przybyliście do Rzymu z różnych krajów, aby razem oddawać się refleksjom i modlitwie w klimacie braterstwa, któremu sprzyja obecność zwierzchników innych Kościołów i Wspólnot kościelnych. Wszyscy jesteście związani ze Wspólnotą św. Idziego, stowarzyszeniem, które od 36 lat prowadzi bardzo cenną działalność ewangelizacyjną i charytatywną w Rzymie i w innych miastach Europy, Afryki, Ameryki Łacińskiej i Azji. Jej różnorodna działalność jest szczególnie ważna w tym momencie dziejów, kiedy zdajemy sobie sprawę, że pilnie potrzeba głosić Ewangelię miłości i dawać o niej świadectwo wszystkim narodom, przezwyciężając trudności, przeszkody i brak zrozumienia, które rodzą dziś tak wiele dramatów.
Dlatego też dobrze się stało, że za temat waszej refleksji w tych dniach obraliście «Ewangelię miłości», rozpoznając w niej przesłanie nadziei, które trzeba głosić przede wszystkim ubogim, gdyż wciąż jest ich tak wielu, choć w różnych krajach powszechnie panuje dobrobyt.
2. Mój czcigodny poprzednik, bł. Jan XXIII, który często powtarzał, że Kościół należy do wszystkich, ale w sposób szczególny do ubogich, nawiązywał niejako do ewangelicznego błogosławieństwa: «Błogosławieni [jesteście], ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże» (Łk 6, 20). Królestwo Boże należy do ubogich, którzy — jak twierdzą niektórzy Ojcowie Kościoła — mogą być naszymi obrońcami przed Bogiem. Na przykład św. Grzegorz Wielki, komentując przypowieść o bogaczu i ubogim Łazarzu, tak pisze: «Co dnia możemy znaleźć Łazarza, jeśli go szukamy, i co dnia go napotykamy, nawet jeśli go nie szukamy. Ubodzy pojawiają się przed nami w niestosownej chwili i proszą o coś, oni, którzy będą mogli wstawiać się za nami ostatniego dnia... Zastanówcie się więc, czy stosowną rzeczą jest odmawiać pomocy, zważywszy, że proszą nas o nią nasi potencjalni obrońcy. Nie marnujcie zatem okazji do okazywania miłosierdzia» (Hom. in evangelia, 40, 10; PL 76, 1309).
W Księdze Mądrości Syracha czytamy: «Prośba z ust ubogiego dociera do uszu [Pana], a sąd Jego prędko przychodzi» (21, 5), a Ewangelia mówi jasno, że podczas sądu ostatecznego Pan wszechświata powie do tych, którzy będą po Jego prawej stronie: «byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie» (Mt 25, 35-36).
3. Módlmy się żarliwie o ewangeliczną mądrość, która pozwoli nam zrozumieć tę więź miłości, jaka łączy ubogich z Jezusem i Jego uczniami! W istocie, Boski Mistrz używa słowa «brat» zarówno w odniesieniu do ucznia, jak i do ubogiego, ogarniając ich niejako tą samą miłością. Tak! Dla ucznia Chrystusa ubogi jest bratem, którego ma przyjąć i kochać, a nie kimś obcym, komu poświęca się okazjonalnie trochę czasu i uwagi. Ubodzy są także naszymi «nauczycielami»; pomagają nam zrozumieć, kim my wszyscy jesteśmy przed Bogiem: żebrakami proszącymi o miłość i zbawienie.
Czcigodny bracie, niech Wspólnotę św. Idziego i wszystkich, którzy chcą żyć jej duchem, nadal wyróżnia miłość do ubogich, aby każdy umiał być bliźnim dla potrzebujących i mógł doświadczyć, że prawdziwe są słowa Biblii: «Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu» (Dz 20, 35).
Zapewniając was o mojej modlitwie, proszę Maryję o matczyną opiekę dla każdego z was i udzielam specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego wam wszystkim i tym, których spotykacie w codziennej posłudze duszpasterskiej.
Watykan, 7 lutego 2004 r.
