Przesłanie z okazji 1000. rocznicy wzniesienia kościoła pw. św. Wojciecha w Rawennie

2 

Na tym tle wyróżnia się postać opata św. Romualda, który w Pereum, miejscu znajdującym się między dzisiejszymi Sant’Alberto i Mandriole, założył pustelnię i zgromadził wokół siebie wspólnotę mnichów. Cesarz Otton III, w drodze powrotnej z pielgrzymki do znajdującego się w polskim mieście Gnieźnie grobu św. Wojciecha, swego dawnego nauczyciela i przyjaciela, przekazał świętemu opatowi prośbę polskiego władcy Bolesława I o przysłanie misjonarzy, którzy poprowadziliby dalej dzieło ewangelizacji, przerwane przez męczeńską śmierć biskupa Pragi. Dwaj mnisi ze wspólnoty św. Romualda: Jan z Classe i Benedykt z Benewentu wyruszyli w drogę latem 1001 r. i jesienią tegoż roku dotarli do Polski. 

Młody cesarz pragnął zachęcić św. Romualda do udziału w realizacji wielkodusznego projektu krzewienia wiary katolickiej wśród Słowian – projektu powstałego pod kierunkiem i z inspiracji papieża Sylwestra II. Z myślą o tym doprowadził do powstania klasztoru, odrębnego od pustelni, służącego formacji mnichów, którzy mieli udać się na misje do krajów leżących we Wschodniej części Europy; natomiast jesienią 1001 r. został wzniesiony nowy kościół pw. św. Wojciecha, męczennika. Umieszczono w nim cenną relikwię świętego, przywiezioną z Polski przez samego cesarza i podarowaną św. Romualdowi. 

Co skłoniło tych wiernych uczniów Chrystusa do udziału w tak złożonym przedsięwzięciu? Dlaczego pozostawili wszystko i postanowili żyć wśród ludów obcych i wówczas prawie nieznanych? Kierowała nimi bez wątpienia żywa wiara w wyzwalającą moc Ewangelii i przemożne pragnienie głoszenia Chrystusa Zbawiciela nawet za cenę męczeństwa.

3 

Miłość do Chrystusa, która znamionowała życie św. Wojciecha, biskupa Pragi, św. Romualda i świętych mnichów Jana i Benedykta, musi nadal być wzorem dla wszystkich pragnących kontynuować ich misyjne dzieło. Ewangelizacyjny program papieża Sylwestra II i cesarza Ottona III przekracza bowiem ramy ówczesnego kontekstu historycznego i staje się dla wierzących naszych czasów bodźcem, aby coraz wyraźniej uświadamiali sobie fakt, że wielka mozaika społecznej i religijnej tożsamości kontynentu europejskiego znajduje w wierze chrześcijańskiej jeden z podstawowych czynników swej najgłębszej jedności. 

Obchody milenijne są zatem szczególną sposobnością do refleksji nad dziedzictwem duchowym i kulturowym, jakie oni nam pozostawili. Ich sposób życia i umiłowanie człowieka przeniknięte mocą Ewangelii, składają się na cenny wzorzec, który może dziś posłużyć przy budowaniu społeczeństwa kierującego się wartościami takimi, jak duchowość, poszanowanie osoby ludzkiej, dążenie do dialogu i zgody między ludźmi i narodami. 

Chrześcijanie naszych czasów, spadkobiercy tak bogatego dziedzictwa wiary i cywilizacji, winni w pełni odegrać rolę, jaka przypada im w udziale. Przez głoszenie Ewangelii i świadczenie o niej mają oni wnosić w dzisiejsze społeczeństwo ów pierwiastek duchowy i rozmach ideowy, które stanowią gwarancję pomyślnej i owocnej przyszłości.

4

Jubileuszowe wspomnienie Wojciecha, Romualda, Jana i Benedykta niech uświadomi na nowo waszej wspólnocie diecezjalnej i każdemu chrześcijaninowi, że należy strzec duchowego i moralnego wymiaru Europy, dążąc do tego, aby wizja jedności narodów europejskich została zakotwiczona w transcendencji dzięki wyraźnemu uznaniu „praw Boga”. Jest to jedyna prawdziwie niepodważalna gwarancja godności człowieka i wolności ludów. 

Trzeba wyjść poza obręb niezbędnych skądinąd regulacji technicznych, administracyjnych, ekonomicznych i monetarnych, aby ocalić ową autentyczną tożsamość i dziedzictwo cywilizacji, których fundamentalnym składnikiem jest chrześcijaństwo – źródło inspiracji dla ideału europejskiego uniwersalizmu, pielęgnowanego od wielu pokoleń. 

Wojciech, Romuald, Jan i Benedykt znaleźli w wierze chrześcijańskiej motywację, aby przezwyciężyć pokusę zamknięcia się w ciasnych wizjach egzystencjalnych i politycznych. Pozwoliło im to wziąć na siebie odpowiedzialność za losy ludów w większości nieznanych. Także dzisiaj pełna wierność wartościom zakorzenionym w chrześcijaństwie, takim jak duchowość, solidarność, zasada pomocniczości, centralne miejsce człowieka, pozwoli Europie rozwijać się harmonijnie i odgrywać istotną rolę we wspólnocie narodów.

5

Również narody Europy Wschodniej, które najwięcej zyskały dzięki wydarzeniom uroczyście wspominanym w tym roku w Rawennie, z pewnością przyczynią się w istotny sposób do odkrycia na nowo europejskiej tożsamości. Kilkanaście lat temu narody te uwolniły się od panowania ateistycznych i komunistycznych dyktatur, które próbowały wykorzenić z ich kultury i życia wartości religijne i moralne, tak głęboko wpisane w ich narodowe dzieje. Po odzyskaniu wolności można się było na szczęście przekonać, że to dziedzictwo nie zostało bynajmniej zniszczone, a w niektórych przypadkach właśnie dzięki prześladowaniom zyskało wręcz nową żywotność i może dziś zostać ofiarowane jako najważniejszy dar narodom Europy Zachodniej, cierpiącym często na ukrytą chorobę zobojętnienia i laicyzacji. 

Niech ta wymiana darów prowadzi do wzbogacenia wszystkich! Aby tak się stało, wkraczając w trzecie tysiąclecie musimy wpatrywać się w Chrystusa, Odkupiciela człowieka wczoraj, dzisiaj i zawsze. To On jest niewzruszoną skałą, na której można budować świat bardziej sprawiedliwy i solidarny. 

Powierzając Ciebie, czcigodny Bracie, kapłanów, zakonników i zakonnice oraz całą umiłowaną archidiecezję Rawenna-Cervia macierzyńskiemu wstawiennictwu Maryi Panny i opiece świętych Wojciecha i Romualda, pięciu Pierwszych Męczenników Polskich oraz wszystkich świętych, którzy wznosili duchowe dzieje waszej wspólnoty kościelnej, z serca udzielam wszystkim specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego jako zadatku łaski i duchowej gorliwości. 

Watykan, dnia 24 kwietnia 2002 roku. 

Jan Paweł II, papież