Przesłanie do przełożonego generalnego Zgromadzenia Misji

Wierni ideałom waszego założyciela, wybraliście jako temat spotkania: «Nasza tożsamość wincentyńska dziś w świetle Konstytucji po dwudziestu latach od ich promulgowania — ocena i wyzwania na przyszłość».

Modlę się o nowe wylanie darów Ducha Świętego na was wszystkich, abyście dokonując oceny waszej działalności apostolskiej i życia wspólnotowego w świetle charyzmatu św. Wincentego, mogli właściwie rozpoznawać drogę, na którą powołuje was Bóg.

Św. Wincenty a Paulo, odpowiadając wielkodusznie na potrzeby Kościoła w swych czasach, wyznaczył waszemu zgromadzeniu jako główny cel głoszenie Ewangelii ubogim i formację duchowieństwa. Wraz ze wzrostem liczby członków i rozszerzeniem się zgromadzenia na cały świat wasz apostolat w sposób naturalny przybierał nowe formy, ale dwa wskazane cele pozostały jego głównym zadaniem. Wasz założyciel był głęboko przekonany o skuteczności miłości Bożej (por. Vita consecrata, 75). Zachęcał wszystkich swych duchowych synów, aby dostrzegali Chrystusa w ubogich i w nich Go kochali i Jemu służyli.

Ufam, że wasza wierność tej wizji św. Wincentego pozwoli wam zapewnić właściwą formację zarówno duchownym, jak i świeckim, by potrafili skutecznie głosić Ewangelię w dzisiejszych czasach.

«Kontemplować oblicze Chrystusa, na nowo rozpoczynać od Niego i dawać świadectwo Jego miłości» (Instrukcja Rozpoczynać na nowo od Chrystusa: odnowione zaangażowanie życia konsekrowanego w trzecim tysiącleciu, 19). Zachęcam was, bracia, abyście wzięli sobie do serca te słowa, czyniąc je programem na przyszłość. Pamiętajcie, że skuteczna działalność apostolska ma zawsze swoje źródło w osobistej więzi z Chrystusem. Im obficiej będziecie czerpać ze źródła życia chrześcijańskiego i świętości, poprzez coraz głębszą modlitwę osobistą i liturgiczną, tym bardziej będziecie upodabniać się do Tego, któremu służycie. Gdy wasze serca będą otwarte na miłość Boga, będziecie mogli skutecznie świadczyć o Nim w świecie potrzebującym zbawienia, jakie może dać tylko Bóg.

Po czterech wiekach od założenia waszego zgromadzenia głoszenie Dobrej Nowiny ubogim (por. Łk 4, 18) jest nadal zadaniem niezwykle pilnym.

Milionom osób brakuje podstawowych środków koniecznych do życia. Ponadto w dzisiejszym świecie występują liczne inne formy ubóstwa (por. Sollicitudo rei socialis, 15). Przed waszym zgromadzeniem staje wyzwanie, by poszukiwać nowych sposobów przekazywania orędzia Ewangelii, która otwiera na cierpiących braci i siostry. Możecie być pewni mojego modlitewnego wsparcia w waszych staraniach, by wielkodusznie odpowiadać na te wyzwania.

Liczne pokolenia kapłanów zawdzięczają swą formację waszemu zgromadzeniu. Nie sposób przecenić znaczenia tego apostolstwa. Dlatego należy wyznaczać do tego dzieła przykładnych księży, posiadających «takie przymioty, jak dojrzałość ludzka i duchowa, doświadczenie duszpasterskie, kompetencja, umiejętność współpracy» (Pastores dabo vobis, 66). Liczni kapłani św. Wincentego, obdarzeni takimi przymiotami, wielkodusznie poświęcali się dziełu formacji kapłańskiej w przeszłości. Zachęcam was, abyście kontynuowali tę życiową misję w dalszych latach.

Drodzy bracia, w ciągu ostatnich czterech wieków wnieśliście niezwykły wkład w działalność Kościoła, który jest wam zań szczerze wdzięczny; lecz również obecnie macie «budować nową wielką historię» (Vita consecrata, 110). Gdy zastanawiacie się, w jaki sposób najlepiej realizować charyzmat św. Wincentego, kieruję do was następujące wezwanie: «Duc in altum — Wypłyń na głębię!» (Łk 5, 4). Nie bójcie się pójść dalej, zarzucajcie sieci na połów. Sam Pan będzie waszym przewodnikiem!

Wasze obrady zawierzam wstawiennictwu św. Wincentego a Paulo i macierzyńskiej opiece Matki Bożej od Cudownego Medalika. Modlę się, aby Duch mądrości oświecał was i kierował pracami Konwentu.

Z serca błogosławię wam i wszystkim członkom waszego zgromadzenia.

Castel Gandolfo, 18 lipca 2004 r.