Przemówienie do profesorów i alumnów seminarium misyjnego "Redemptoris Mater"

Pozdrawiam przede wszystkim kardynała wikariusza i dziękuję mu za skierowane do mnie słowa. Pozdrawiam serdecznie waszego rektora, ks. prał. Claudiana Strazzariego, innych przełożonych i wychowawców oraz każdego z was, drodzy alumni.

Nowe i ważne doświadczenie

2. Od powstania waszego seminarium minęło już ponad 16 lat. Było to nowe i bardzo ważne wydarzenie ze względu na formację kapłanów do nowej ewangelizacji. Od tego czasu powstało na świecie wiele innych seminariów Redemptoris Mater, które na waszym się wzorują i stawiają sobie te same cele.

Te lata były dla waszego seminarium bardzo owocne. Wraz z wami dziękuję za nie Panu. Pragnę także podziękować Drodze Neokatechumenalnej, w której zrodziły się i dojrzewały wasze powołania. Dziękuję również rektorowi i pozostałym przełożonym, którzy pod troskliwą opieką kardynała wikariusza mądrze i z miłością kierują waszym przygotowaniem do kapłaństwa.

Z wdzięcznością myślę również o założycielach Drogi, którzy mieli tę szczęśliwą intuicję, by zaproponować utworzenie waszego seminarium, i dokładają starań, by Droga była środowiskiem sprzyjającym rodzeniu się powołań do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Chciałbym też wspomnieć wraz z wami dwóch biskupów, Giulia Salimeiego i Maximina Romera, którzy — pierwszy jako rektor, a drugi jako ojciec duchowny — w sposób znaczący przyczynili się, dzięki swej mądrości, poświęceniu i przykładności życia, do powstania i dobrej organizacji Seminarium Redemptoris Mater.

Chcę z radością podkreślić, że w ciągu tych szesnastu lat — o czym mówił już kardynał wikariusz — z waszego seminarium wyszło bardzo wielu gorliwych kapłanów, którzy należycie podjęli posługę duszpasterską w diecezji rzymskiej albo pracę misyjną we wszystkich stronach świata jako kapłani fidei donum.

Upodobnieni do Chrystusa Dobrego Pasterza

3. Aby wasza formacja osiągnęła pomyślne rezultaty, trzeba mieć zawsze wyraźnie na uwadze naturę i specyfikę kapłaństwa służebnego, jak przedstawia je Sobór Watykański II i posynodalna Adhortacja apostolska Pastores dabo vobis.

Wspólne kapłaństwo wiernych i kapłaństwo służebne są sobie w istocie wzajemnie przyporządkowane i głęboko ze sobą powiązane, jedno i drugie bowiem we właściwy sobie sposób uczestniczy w jedynym kapłaństwie Chrystusa. Różnią się jednak istotą, a nie tylko stopniem (por. Lumen gentium, 10). Na mocy sakramentu święceń kapłani zostają bowiem w sposób szczególny upodobnieni do Jezusa Chrystusa, Głowy i Pasterza swego ludu. Służbie temu ludowi winni — podobnie jak Chrystus — ofiarować i w pełni oddać swoje życie. Właśnie dlatego, że w sposób sakramentalny reprezentują Jezusa Chrystusa, Głowę i Pasterza, mają przewodzić, w szczególnej komunii z biskupem, powierzonym im wspólnotom w trzech wymiarach — prorockim, kapłańskim i królewskim — w których wyraża się jedyna misja Chrystusa i Kościoła (por. Pastores dabo vobis, 12-16).

Drodzy seminarzyści, dochowując wierności tej solidnej nauce w czasie waszej formacji, a potem w codziennym pełnieniu posługi kapłańskiej, będziecie mogli z radością przeżywać łaskę kapłaństwa oraz prawdziwie i owocnie służyć diecezji rzymskiej i innym bratnim Kościołom, do których zostaniecie posłani.

Poprzez modlitwę, studia, życie wspólnotowe, harmonijnie połączone w programie formacji i wiernie, z wielkodusznością realizowane w konkretnym życiu waszego seminarium, Pan kształtuje w was, dzień po dniu, obraz Chrystusa Dobrego Pasterza.

Posługa całemu Ludowi Bożemu

4. W ten sposób możecie również przygotowywać się do tego, abyście jako kapłani z radością i z pożytkiem przeżywali waszą konstytutywną i pełną przynależność do duchowieństwa diecezjalnego, dla którego istotnym punktem odniesienia jest biskup, a zarazem głęboką więź, jaka was łączy z Drogą Neokatechumenalną. Jak bowiem mówi art. 18 Statutu Drogi, w seminariach diecezjalnych i misyjnych Redemptoris Mater «dla kandydatów do kapłaństwa uczestnictwo w Drodze Neokatechumenalnej będzie specyficznym i podstawowym elementem programu formacji; jednocześnie będą się oni przygotowywać do prawdziwego wyboru kapłańskiej posługi całemu ludowi Bożemu, w braterskiej komunii prezbiterium».

Trzeba zarazem unikać fałszywej alternatywy między posługą duszpasterską w diecezji, do której należycie, a misją uniwersalną aż po najdalsze krańce ziemi, wynikającą z sakramentalnego uczestnictwa w kapłaństwie Chrystusa (por. Pastores dabo vobis, 17-18), do której wy jesteście w sposób szczególny przygotowani poprzez doświadczenie Drogi Neokatechumenalnej.

O waszym konkretnym przeznaczeniu decyduje bowiem biskup, który bierze pod uwagę zarówno potrzeby własnej diecezji, jak i wymóg misji uniwersalnej. Przyjmując decyzje biskupa w postawie ufnego i szczerego posłuszeństwa, znajdziecie pokój i duchową radość, a zarazem będziecie mogli zawsze dawać wyraz waszemu misyjnemu charyzmatowi, ponieważ również tu w Rzymie ewangelizacja jest i powinna coraz bardziej stawać się priorytetem działalności duszpasterskiej.

5. Drodzy przełożeni i alumni Seminarium Redemptoris Mater w Rzymie, zawsze patrzcie z wiarą na wasze życie, powołanie i misję. Na zakończenie tego spotkania pragnę ponownie zapewnić was o mojej miłości i zaufaniu, oraz o mojej nieustannej modlitwie za każdego z was, za całe seminarium, za wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej, a zwłaszcza o powołania do kapłaństwa, które w nich dojrzewają.

Dzieląc się z wami tymi myślami, udzielam wam wszystkim oraz waszym bliskim Błogosławieństwa Apostolskiego.