Przemówienie do nowego ambasadora Republiki Chińskiej (Tajwan)

Panie ambasadorze, wdzięczny jestem za słowa uznania dla starań Stolicy Apostolskiej o budowanie pokoju na całym świecie. Stolica Apostolska uważa, że zadanie to należy do jej misji w służbie rodziny ludzkiej, wynikającej z głębokiej troski o dobro każdej osoby. Współpraca między narodami, państwami oraz rządami stanowi niezbędny warunek zapewnienia lepszej przyszłości wszystkim ludziom. W tym względzie stoi przed wspólnotą międzynarodową wiele wyzwań, wśród których należy wymienić poważny problem ubóstwa na świecie, odmowę uznania praw narodów oraz wykazywany przez pewne grupy brak woli, by pracować na rzecz pokoju i stabilizacji.

Religijne i kulturowe tradycje Republiki Chińskiej świadczą o tym, że celem ludzkiego rozwoju nie może być jedynie rozwój ekonomiczny i materialny. Wiele ascetycznych i mistycznych nurtów religii azjatyckich naucza, że miarą rozwoju człowieka i całych społeczeństw nie jest zdobywanie bogactw materialnych, ale raczej taka cywilizacja, która sprzyja pogłębianiu życia wewnętrznego i transcendentnego powołania wszystkich ludzi. Co więcej, «gdy jednostki i wspólnoty widzą, że nie są ściśle przestrzegane wymogi moralne, kulturowe i duchowe oparte na godności osoby i na tożsamości właściwej każdej wspólnocie, poczynając od rodziny i stowarzyszeń religijnych, to całą resztę — dysponowanie dobrami, obfitość zasobów technicznych służących w codziennym życiu, pewien poziom dobrobytu materialnego — uznają za niezadowalającą, a na długą metę za rzecz nie do przyjęcia» (Sollicitudo rei socialis, 33). Z tego względu ważne jest, aby wszystkie społeczeństwa starały się zapewnić swoim obywatelom wolność konieczną do pełnej realizacji ich prawdziwego powołania. Aby tak było, każdy kraj musi wytrwale zabiegać o poszanowanie wolności, kierując się niezachwianym przekonaniem o godności osoby ludzkiej. To stanowcze domaganie się wolności w społeczności ludzkiej musi dotyczyć przede wszystkim tego, co odnosi się do swobodnego praktykowania religii w społeczeństwie (por. Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae, 1).

Dobro społeczeństwa wymaga, by prawo do wolności religijnej było zapisane w ustawodawstwie państwowym i skutecznie chronione. Republika Chińska okazuje poszanowanie różnym tradycjom religijnym istniejącym na jej terytorium i uznaje prawo wszystkich obywateli do praktykowania własnej religii. Religie są elementem życia i kultury narodu; rodzą również poczucie pomyślności w danej wspólnocie, ponieważ przyczyniają się w pewnej mierze do kształtowania ładu społecznego, spokoju, harmonii oraz niosą pomoc ludziom słabym i zepchniętym na margines. Religie, zajmując się najistotniejszymi pytaniami człowieka, przyczyniają się w dużym stopniu do autentycznego postępu społecznego oraz — w sposób bardzo znaczący — do rozwoju kultury pokoju w kraju oraz na arenie międzynarodowej. Jak stwierdziłem w Orędziu na Światowy Dzień Pokoju w 1992 r., «dążenie do pokoju jest wrodzone ludzkiej naturze i znajduje odzwierciedlenie w różnych religiach» (n. 2, «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 12/1991, s. 4). Nowe tysiąclecie zobowiązuje nas, abyśmy starali się wypełnić ten konkretny obowiązek każdego człowieka, jakim jest zwiększenie współpracy w dziele krzewienia takich wartości, jak wspaniałomyślność, pojednanie, sprawiedliwość, pokój, odwaga i cierpliwość, których rodzina ludzka potrzebuje dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek dotąd (por. tamże).

Kościół katolicki w Republice Chińskiej, należący do owej rodziny ludzkiej, przyczynił się w znacznej mierze do społecznego i kulturowego rozwoju kraju, szczególnie poprzez ofiarną pracę w dziedzinie oświaty, służby zdrowia oraz pomocy potrzebującym. Poprzez tego typu i inne działania Kościół nadal wspiera dzieło pokoju i jednoczenia wszystkich narodów. W ten sposób wypełnia on swą misję duchową i humanitarną oraz przyczynia się do budowania społeczeństwa opartego na sprawiedliwości, zaufaniu i współpracy.

Również władze państwowe winny zawsze zajmować się ludźmi zepchniętymi w ich krajach na margines społeczny, a także ubogimi i prześladowanymi na całym świecie. W istocie, wszyscy ludzie dobrej woli muszą uświadomić sobie, w jakiej sytuacji znajdują się ubodzy, i — na miarę swoich możliwości — walczyć z nędzą i niedostatkiem. Azja jest «kontynentem wielkich cywilizacji, bogatym w zasoby naturalne; zarazem jednak to właśnie tam żyją najuboższe narody ziemi, a ponad połowa ludności cierpi z powodu niedostatku, nędzy oraz wyzysku» (posynodalna Adhortacja apostolska Ecclesia in Asia, 34). Dlatego też doceniam bogatą działalność charytatywną prowadzoną przez Republikę Chińską na arenie międzynarodowej, a zwłaszcza w krajach rozwijających się. Ufam, że społeczność Tajwanu będzie nadal rozwijała tę działalność i w ten sposób przyczyni się do budowania trwałego pokoju na świecie.

Panie ambasadorze, jestem pewien, że pana zaangażowanie na rzecz pokoju będzie się wyrażać w naszej wspólnej działalności służącej krzewieniu wzajemnego szacunku, miłości i wolności dla wszystkich narodów. Pragnę pana również zapewnić, że modlę się nieustannie o to, by obywatele Republiki Chińskiej przyczyniali się do budowania świata, w którym będą panowały jedność i pokój. Z całego serca życzę panu owocnego pełnienia misji, którą pan właśnie rozpoczyna, i zapewniam, że wszystkie dykasterie Kurii Rzymskiej będą panu służyć pomocą. Niech Bóg udzieli obfitego błogosławieństwa panu oraz całemu ludowi Republiki Chińskiej.