Informacje
Opis archiwalny
Treść dokumentu
Drodzy Bracia Biskupi,
1. Z radością i braterskim uczuciem witam was, biskupi prowincji kościelnych Indianapolis, Chicago i Milwaukee, z okazji waszej czteroletniej wizyty ad limina Apostolorum. Niech te dni refleksji i modlitwy w sercu Kościoła utwierdzą was w świadectwie o Jezusie Chrystusie, „tym samym wczoraj, dziś i na wieki” (Hbr 13, 8), oraz o „tym Jego łaskawym słowie, które może was powiększyć i dać wam udział wśród wszystkich, którzy są Mu poświęceni” (Dz 20, 32).
W moich nieustannych rozważaniach z Wami i Waszymi Braćmi Biskupami na temat sprawowania urzędu biskupiego pragnę teraz przejść od misji uświęcania powierzonej następcom Apostołów do misji prorockiej, którą pełnią oni jako „zwiastuni Ewangelii i nauczyciele wiary” (Lumen gentium, 25) w ramach komunii całego Ludu Bożego. Istnieje bowiem wewnętrzna relacja między świętością a świadectwem chrześcijańskim. Przez odrodzenie w chrzcie „wszyscy wierni razem stają się świętym i królewskim kapłaństwem, składają Bogu duchowe ofiary przez Jezusa Chrystusa i ogłaszają wspaniałe czyny tego, który ich powołał z ciemności do swej cudownej światłości” (Presbyterorum Ordinis, 2; por. 1 P 2, 9). Każdy chrześcijanin, wypełniając tę prorocką misję, bierze na siebie osobistą odpowiedzialność za Boską prawdę objawioną w Słowie Wcielonym, przekazaną w żywej Tradycji Kościoła i ujawniającą się w wysiłkach wierzących, aby szerzyć wiarę i przemieniać świat światłem i mocą Ewangelii (por. Redemptor Hominis, 19).
2. Ta „odpowiedzialność za prawdę” wymaga od Kościoła szczerego i wiarygodnego świadectwa o depozycie wiary. Wymaga właściwego rozumienia samego aktu wiary jako łaskawej zgody na słowo Boże, które oświeca umysł i uzdalnia ducha do wzniesienia się do kontemplacji prawdy niestworzonej, „aby poznając i miłując Boga, ludzie doszli do pełni prawdy o sobie samych” (Fides et Ratio, Proemium). Skuteczne głoszenie Ewangelii we współczesnym społeczeństwie zachodnim będzie musiało bezpośrednio zmierzyć się z rozpowszechnionym duchem agnostycyzmu i relatywizmu, który poddaje w wątpliwość zdolność rozumu do poznania prawdy, która jako jedyna zaspokaja niespokojne poszukiwanie sensu przez ludzkie serce. Równocześnie należy stanowczo bronić Kościoła, który w Chrystusie jest autentycznym szafarzem Ewangelii oraz „filarem i bastionem” jej zbawczej prawdy (por. 1 Tm 3: 15; Lumen gentium, 8).
Dlatego nowa ewangelizacja domaga się jednoznacznego przedstawienia wiary jako cnoty nadprzyrodzonej, dzięki której jednoczymy się z Bogiem i stajemy się uczestnikami Jego wiedzy, w odpowiedzi na Jego objawione słowo. Przedstawienie autentycznie biblijnego rozumienia aktu wiary, podkreślającego zarówno jego wymiar poznawczy, jak i fiducjarny, pomoże przezwyciężyć podejście czysto subiektywne i ułatwi głębsze zrozumienie roli Kościoła w autorytatywnym proponowaniu "wiary, w którą należy wierzyć i którą należy praktykować" (por. Lumen gentium, 25). Istotnym elementem dialogu Kościoła ze współczesnym społeczeństwem musi być także właściwe przedstawienie, w katechezie i modlitwie, relacji między wiarą a rozumem. Doprowadzi to do bardziej owocnego zrozumienia duchowej dynamiki nawrócenia jako posłuszeństwa słowu Bożemu, otwartości na "przyobleczenie umysłu Chrystusa" (Flp 2, 5) i wrażliwości na ów nadprzyrodzony sensus fidei, dzięki któremu "lud Boży, pod kierunkiem świętego magisterium, któremu jest wiernie posłuszny, trwa bez zarzutu w 'wierze, która raz na zawsze została przekazana świętym'" (Lumen gentium, 12).
3. Słowo Boże nie może być zakute w kajdany (por. 2 Tm 2, 9), lecz powinno rozbrzmiewać przed światem w całej swej wyzwalającej prawdzie jako słowo łaski i zbawienia. Jeśli rzeczywiście "to Chrystus, nowy Adam, w pełni objawia człowieka samemu sobie i wydobywa na światło dzienne jego najwyższe powołanie" (Gaudium et spes, 22), to wszystkie wysiłki Kościoła muszą być skoncentrowane i ukierunkowane na ten jeden cel: aby Chrystus był wszędzie znany i kochany jako "droga i prawda, i życie" (J 14, 6). Będzie to wymagało głębokiego odnowienia zmysłu misyjnego i prorockiego całego Ludu Bożego oraz świadomej mobilizacji zasobów Kościoła w dziele ewangelizacji, która pozwoli poszczególnym chrześcijanom zdać sprawę z nadziei, jaka w nich jest (por. 1 P 3, 15), a całemu Kościołowi odważnie i wspólnym głosem zająć się wielkimi problemami moralnymi i duchowymi, z jakimi borykają się mężczyźni i kobiety naszych czasów.
Kościół w Stanach Zjednoczonych, dysponujący imponującą siecią instytucji edukacyjnych i charytatywnych, stoi przed wyzwaniem ewangelizacji kultury, zdolnej czerpać z mądrości Ewangelii „rzeczy nowe i stare” (Mt 13, 52). Jest ona wezwana do odpowiedzi na głębokie potrzeby i aspiracje religijne społeczeństwa, któremu coraz bardziej grozi zapomnienie o swoich duchowych korzeniach i poddanie się czysto materialistycznej i bezdusznej wizji świata. Podjęcie tego wyzwania będzie jednak wymagało realistycznego i całościowego odczytania „znaków czasu”, aby wypracować przekonującą prezentację wiary katolickiej i przygotować zwłaszcza młodych ludzi do dialogu ze współczesnymi na temat orędzia chrześcijańskiego i jego znaczenia dla budowania świata bardziej sprawiedliwego, ludzkiego i pokojowego. Jest to przede wszystkim godzina wiernych świeckich, którzy przez swoje szczególne powołanie do kształtowania świata świeckiego zgodnie z Ewangelią są wezwani do kontynuowania prorockiej misji Kościoła poprzez ewangelizację różnych sfer życia rodzinnego, społecznego, zawodowego i kulturalnego (por. Ecclesia in America, 44).
4. W tych rozważaniach na temat prorockiej misji Kościoła nie mogę nie wyrazić uznania dla wysiłków, jakie biskupi amerykańscy podjęli od czasu Soboru Watykańskiego II, zarówno jako osoby indywidualne, jak i poprzez Konferencję Biskupów Katolickich Stanów Zjednoczonych, aby przyczynić się do świadomej i pełnej szacunku dyskusji na temat ważnych kwestii wpływających na życie waszego narodu. W ten sposób światło Ewangelii zostało wniesione do kontrowersyjnych kwestii społecznych, takich jak szacunek dla życia ludzkiego, problemy sprawiedliwości i pokoju, imigracja, obrona wartości rodzinnych i świętości małżeństwa. To prorocze świadectwo, przedstawione za pomocą argumentów zaczerpniętych nie tylko z przekonań religijnych, które katolicy dzielą z wieloma innymi Amerykanami, ale także z zasad zdrowego rozsądku i prawa, jest znaczącą służbą dla dobra wspólnego w demokracji, takiej jak wasza.
Drodzy Bracia Biskupi, w codziennym wykonywaniu waszej posługi nauczycielskiej zachęcam was, aby duchowość komunii i misji znalazła wyraz w szczerym zaangażowaniu każdego wiernego i każdej instytucji kościelnej w głoszenie Ewangelii jako „jedynej w pełni uzasadnionej odpowiedzi na problemy i nadzieje, jakie życie stawia przed każdym człowiekiem i społeczeństwem” (Christifideles Laici, 34). Wyznanie religii katolickiej wymaga od każdego wiernego konsekwentnego świadectwa o prawdzie Ewangelii i obiektywnych wymaganiach prawa moralnego. Starając się wypełniać polecenie Apostoła, aby „głosić słowo, być pilnym w porę i nie w porę, przekonywać, upominać i zachęcać” (2 Tm 4, 2), obyście byli coraz bardziej zjednoczeni w duchu, pracując niestrudzenie nad tym, by trzoda powierzona Waszej pasterskiej pieczy była świadkami nadziei, zwiastunami Królestwa Bożego i budowniczymi cywilizacji miłości, która odpowiada najgłębszym aspiracjom ludzkiego serca.
Z tymi uczuciami powierzam was oraz wszystkich duchownych, zakonników i wiernych świeckich waszych Kościołów partykularnych miłującemu wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny i serdecznie udzielam mojego Apostolskiego Błogosławieństwa jako zadatek radości i pokoju w Panu.
