List do prymasa Polski Józefa Glempa po śmierci abp. Bronisława Dąbrowskiego

Informacje
Kolekcja: Listy z 1997 r.
Dostępne języki: PL
Opis archiwalny
Prawa autorskie
Notatki
Opis archiwalny
Identyfikacja:
Sygnatura obiektu: N/6/1997/964
Tytuł: List do prymasa Polski Józefa Glempa po śmierci abp. Bronisława Dąbrowskiego
Data: 1997-12-27
Miejsce: Rzym
Kategoria: Listy
Podtytuł:
List do Prymasa Polski kard. Józefa Glempa po śmierci abpa Bronisława Dąbrowskiego
Hasła ogólne:
Rok:
Zgłoś uwagi
Treść dokumentu

Jego Eminencja
Kard. Józef Glemp
Arcybiskup Metropolita Warszawski
Prymas Polski

Drogi Księże Kardynale Prymasie,

«Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi» (J 1, 9).

Dzisiaj, gdy pochylamy się nad trumną śp. Księdza Arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego przychodzą nam na myśl te słowa z Ewangelii św. Jana. Mówią one o Chrystusie, który przyszedł na świat, «abyśmy nie pozostali w ciemności, lecz mieli światło życia» (por. J 8, 12).

Ksiądz Arcybiskup Bronisław odszedł od nas w uroczystość Bożego Narodzenia. Odczuwamy dotkliwie jego brak, bo odszedł człowiek dobry i wielce zasłużony, który odznaczał się głęboką pobożnością i gruntowną formacją teologiczną. Jako kapłan, a zwłaszcza jako biskup zapisał się na stałe w historii Kościoła w Polsce lat powojennych. W ciężkich i trudnych czasach komunistycznego systemu pełnił urząd Sekretarza Konferencji Episkopatu Polski z dużą kompetencją, wyczuciem i znajomością sprawy. Z gorliwością i stanowczością bronił praw Kościoła wszędzie tam, gdzie były one zagrożone, albo niesprawiedliwie ograniczane. Miał do tego wiele okazji, zwłaszcza jako członek Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu, wykazując tu wielki talent i zdolność cierpliwego dialogu. Wiara w Jezusa Chrystusa — Światłość, która przyszła na świat — była dla niego nieustanną siłą w służbie Kościołowi i ludziom. Obdarzała go pewnością i optymizmem, pokojem wewnętrznym i niezwykłym opanowaniem oraz chrześcijańską radością udzielającą się innym. W trudnych chwilach był on prawdziwym oparciem i punktem odniesienia zarówno dla świeckich, jak dla kapłanów i biskupów. Takim pozostanie w mojej pamięci i sercu śp. Ksiądz Arcybiskup Bronisław, z którym — jako metropolita krakowski — miałem okazję długie lata współpracować w ramach Konferencji Episkopatu Polski.

Dzisiaj, kiedy go żegnamy, dziękuję mu za tę kapłańską i biskupią postawę, za szczere umiłowanie Kościoła powszechnego, któremu poświęcił wszystkie swoje siły i cierpienia ostatnich miesięcy i lat życia, a także za wielkoduszną troskę o Kościoły lokalne. Dziękuję mu za ukochanie Ojczyzny, w której lepszą przyszłość nigdy nie zwątpił i za przykład oraz świadectwo, jakie dawał przez całe swoje ofiarne życie.

W modlitwie proszę Boga, aby otworzył mu bramy świata przemienionego, gdzie będzie mógł nieustannie oglądać Tego, który «przyszedł na ziemię, jako światło, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie pozostał w ciemności» (por. J 12, 46).

Księdzu Prymasowi, kapłanom, członkom zakonów męskich i żeńskich, a zwłaszcza zgromadzeniu Księży Orionistów, rodzinie zmarłego, bliskim, wszystkim wiernym uczestniczącym w liturgii pogrzebowej z serca błogosławię

Watykan, 27 grudnia 1997 r.

Projekt zrealizowany przez: 659bb51b-f11c-48e0-a99a-3bb0565607ab
Projekt współfinansowany przez: 49fb2d2c-eda7-4c63-a535-e56a3f11b088
Patronat: a8c590a9-3d08-4a4b-9229-dd4a0ed18bd5
Partnerzy:
cd4915b3-16ea-4c23-badf-b443f8910d4f
e29b7cad-59cd-4074-9f30-75998a58f94f
5551a6a7-2bef-46f1-be41-c1f7a1ab3968
f3c6a8e0-ee99-4dca-8d8a-96fe00eb6bfc
24b44287-f100-495e-8c1b-f75634d7408c
63b99bd6-cc52-481c-a3c8-20972c4c8aa2
cf967c3c-9ef7-4c65-b6a0-e83c9c106218
4d35ddd8-0a7f-44c4-bc55-1cb1283c2e2f
cde033da-3b35-482a-8654-5122af1cc68e
650c71ba-2be9-480f-a302-aa2f0cf62d83
40ed0768-6507-4a2b-b805-d9278ae7a5bd
99b7ee7e-82fd-484f-bfe6-2615dca8a026
e0d82d40-cf5c-420c-9672-abb19ce71e07
174354ba-a0e9-4596-baf6-47bf9606482b
8796ad48-743b-4784-90aa-3a7961603afe
1d83713a-4602-47eb-ac44-2f2d0bea630e