Informacje
Opis archiwalny
Treść dokumentu
1. Kontynuując nasze rozważanie nad tekstami Liturgii Jutrzni, powracamy do przedstawionego już wcześniej, najkrótszego utworu Psałterza. Jest to odczytany przed chwilą Psalm 117 [116], swego rodzaju krótki hymn, przypominający akt strzelisty w formie powszechnego uwielbienia Pana. Jego treść wyrażona jest w dwu zasadniczych słowach: łaska i wierność (por. w. 2).
Za pośrednictwem tych pojęć Psalmista przedstawia syntetycznie przymierze między Bogiem a Izraelem, podkreślając głęboką, lojalną i pełną ufności więź między Panem i Jego ludem. Powracają tu echem słowa, które sam Bóg wypowiedział na Synaju, kiedy «przeszedł» przed Mojżeszem: «Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i łagodny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność» (Wj 34, 6).
2. Psalm 117 [116], choć krótki i zwięzły, dobrze ujmuje sens modlitwy, która polega na spotkaniu oraz żywym i bezpośrednim dialogu z Bogiem. W tym wydarzeniu tajemnica Bóstwa jawi się jako wierność i łaska.
Psalmista ukazuje również inny, szczególny aspekt modlitwy: doświadczenie modlitewne powinno szerzyć się w świecie, przyjmując postać świadectwa wobec tych, którzy nie są wyznawcami naszej wiary. Na samym początku horyzont otwiera się bowiem na «wszystkie narody» oraz na «wszystkie ludy» (por. Ps 117 [116], 1), aby w obliczu piękna i radości wiary również i one zapragnęły poznać, spotkać i wielbić Boga.
3. W zdominowanym przez technikę świecie, któremu grozi zapomnienie o sacrum, w społeczeństwie zadufanym w swoją samowystarczalność świadectwo modlącego się człowieka jest jak promień światła pośród mroków.
W pierwszej chwili może ono jedynie zaciekawić, potem skłonić myślącą osobę do zastanowienia się nad sensem modlitwy, a w końcu wzbudzić rosnące pragnienie, by zaznać tego doświadczenia. Dlatego modlitwa nie jest nigdy wydarzeniem odizolowanym, lecz wciąga najpierw otoczenie, a potem cały świat.
4. Rozważmy teraz Psalm 117 [116], posługując się słowami wielkiego Ojca Kościoła wschodniego św. Efrema Syryjczyka, który żył w IV w. W jednym ze swych hymnów De fide (O wierze), czternastym, wyraża on pragnienie, by Bóg nieustannie był wielbiony, również przez «wszystkich pojmujących prawdę» Bożą. Oto jego świadectwo:
«Czyż może, o Panie, moja harfa przestać Cię chwalić? / Czyż mógłbym nauczać mego języka niewierności? / Twa miłość pozwoliła, by ufność zapanowała nad zmieszaniem, / jednakże ma wola jest jeszcze niewdzięczna» (strofa 9).
«Słuszne jest, by człowiek uznał Twą Boskość, / słuszne jest, by byty niebiańskie chwaliły Twe człowieczeństwo; / byty niebiańskie zdumiały się, widząc Twoje uniżenie, / a byty ziemskie, widząc Twoje wywyższenie» (strofa 10; w: L'Arpa dello Spirito, Roma 1999, ss. 26-28).
5. W innym hymnie (Hymny nisibijskie, 50) św. Efrem potwierdza, że pragnie nieustannie oddawać chwałę Bogu i że pobudza go do tego Boża miłość i współczucie dla nas, jak zresztą sugeruje omawiany przez nas Psalm.
«Niech w Tobie, Panie, moje usta pozwolą zabrzmieć chwale. / Niech nasze usta nie będą ubogie w chwałę, / niech nasze wargi nie grzeszą ubóstwem w wyznawaniu; / niech Twoja chwała nas ożywia!» (strofa 2).
«W Panu bowiem wszczepiony jest korzeń naszej wiary; / chociaż daleki, jest On jednak bliski w zjednoczeniu miłości. / Niech korzenie naszej miłości będą z Nim złączone, / niech wyleje na nas pełną miarę swego współczucia» (strofa 6; tamże, ss. 77-80).
Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:
(...) Rozważamy w dzisiejszej katechezie Psalm 117 [116]. Zachęca on wszystkie narody, by chwaliły Boga w duchu pokoju i sprawiedliwości. Stanie się to możliwe tylko wówczas, gdy w każdym narodzie będą autentyczni świadkowie Ewangelii. Prośmy zatem, ażeby nie zabrakło tych, którzy będą w świecie świadkami Królestwa Bożego, Królestwa prawdy, miłości, sprawiedliwości i pokoju.
Przekażcie ten apel waszym rodzinom, parafiom i wspólnotom. Niech Chrystus was wspomaga i błogosławi. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Szczęść Boże w nowym roku!
Słowo Papieża nt. Dnia Życia Konsekrowanego wg «Kroniki», n. 4/2003, s. 64. Papież powiedział m.in.:
«Serdecznie pozdrawiam pielgrzymów z Polski i z innych krajów: kapłanów, osoby konsekrowane i wiernych z moim następcą na stolicy krakowskiej św. Stanisława metropolitą kard. Franciszkiem, abpem Michalikiem, metropolitą przemyskim, bpem Dydyczem i bpem Janiakiem z Wrocławia. W minioną niedzielę, w święto Ofiarowania Pańskiego, obchodziliśmy w Kościele Dzień Życia Konsekrowanego. Wraz z wami dziękuję dzisiaj Bogu raz jeszcze za powołanych do wyłącznej służby Bogu, którą realizują na drodze rad ewangelicznych. Jednocześnie proszę o modlitwę o liczne i dobre powołania zakonne męskie i żeńskie».
