List do redaktora polskiego wydania "L'Osservatore Romano" z okazji 20-lecia czasopisma

Od początku pontyfikatu pragnąłem, aby język polski był słyszany częściej niż dotychczas w Wiecznym Mieście, a nauczanie papieskie w tym języku mogło docierać regularnie do Polaków w kraju i zagranicą. Dlatego ucieszyłem sie bardzo, gdy otrzymałem na początku kwietnia 1980 roku pierwszy numer polskiego wydania "L'Osservatore Romano". W taki oto sposób do zasłużonego dziennika tego pisma, wychodzącego w języku włoskim i do różnojęzycznych edycji tygodniowych publikowanych pod tym tytułem w Watykanie od wielu lat, dołączyła również edycja w języku polskim. Było to bez wątpienia wydarzenie historyczne dla Kościoła w Polsce. Trzeba je rozumieć jako szczególny dar Bożej Opatrzności, dar dla polskiego Narodu, który przez długie lata nie miał dostępu do pełnej prawdy wyrażanej słowem czy pismem, a wszelkie próby i wysiłki rzetelnej informacji poddawane były niesprawiedliwej i bezwzględnej cenzurze ideologii wrogiej Kościołowi, Stolicy Apostolskiej i ludziom wierzącym. Boleśnie odczuwał tę sytuację Episkopat Polski i dlatego z wielkim zadowoleniem przyjął wiadomość o powstaniu tego pisma. Pragnę wspomnieć przede wszystkim księdza arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego, który od początku dostrzegał wartość polskiej edycji "L'Osservatore Romano", autentycznie to pismo kochał i do końca swego życia czuł się z nim bardzo związany.

W tym kontekście wersja polska "L'Osservatore Romano" nabiera szczególnego znaczenia ze względu na zadania, jakie miała do zrealizowania od samego początku służyć posłannictwu Stolicy Apostolskiej w Kościele i świecie współczesnym, otwierać serca i umysły na sprawy całego Kościoła powszechnego. Pragnę z uznaniem podkreślić, że tym zadaniom "L'Osservatore Romano" wychodzące w języku polskim pozostaje wierne i z konsekwencją je realizuje. Udostępnia czytelnikom przede wszystkim pełne teksty wypowiedzi Magisterium papieskiego, do którego należą encykliki, adhortacje, orędzia, listy, przemówienia, homilie i przynosi szczegółowy zapis posługi papieża w Rzymie i podczas podróży apostolskich. Wiele miejsca poświęca również działalności Stolicy Apostolskiej, która służy całemu Ludowi Bożemu.

W ten sposób czasopismo to jest obfitym źródłem wiedzy o Kościele współczesnym, z którego czerpać mogą kapłani, osoby konsekrowane i wierni świeccy, szczególnie wierni zrzeszeni w ruchach apostolskich, a także instytucje wydawnicze i akademickie. Dziś na progu trzeciego tysiąclecia istnieje potrzeba głębszego poznania tajemnicy i wspólnoty Kościoła, bo tylko na tej drodze można Kościół jak matkę miłować i ofiarnie mu służyć zgodnie z wolą Chrystusa.

Składam dzięki Bogu za dar tego pisma dla Kościoła w Polsce i dla naszego Narodu. Mam tu na myśli wielką rolę ewangelizacyjną, jaką spełnia od samego początku istnienia edycja polska "L'Osservatore Romano" przez kształtowanie chrześcijańskich postaw i uwrażliwianie ludzkich sumień na naukę Kościoła. Życzę, aby prawda o Kościele, przekazywana kompetentnie na stronach tej publikacji trafiała do umysłów i serc czytelników i wydawała obfity owoc w ich życiu i apostolstwie. Cieszę się, że pismo to dociera regularnie do naszych Rodaków w Polsce i za jej granicami. Wyrażam wdzięczność wszystkim, którzy to ważne dzieło wydawnicze Stolicy Apostolskiej, zapoczątkowane przed dwudziestu laty, tworzyli i nadal tworzą. Dziękuję redaktorom, pracownikom redakcji, współpracownikom i kolporterom. Wyrażam także moją wdzięczność Panu Dyrektorowi oraz całemu środowisku "L'Osservatore Romano" i Drukarni Watykańskiej. Zdaję sobie sprawę, jak odpowiedzialna i trudna jest to praca. Wymaga odpowiedniego przygotowania intelektualnego i technicznego, a przede wszystkim szczerego i ofiarnego oddania sprawie Kościoła. W roku Wielkiego Jubileuszu Odkupienia zawierzam dalsze lata działalności wydania polskiego "L'Osservatore Romano" opiece Pani Jasnogórskiej Matki Słowa Bożego.

Księdzu Redaktorowi, Pracownikom redakcji, Współpracownikom i Czytelnikom pisma z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Jan Paweł II

Watykan, 22 lutego 2000 roku